ogłoszenie

Kochani, Drodzy, Szanowni!

już na samym początku chciałam Was bardzo, bardzo, bardzo przeprosić. niektórzy, znużeni ciągłymi wielotygodniowymi oczekiwaniami na nowy rozdział, prawdopodobnie dawno usunęli to opowiadanie z zakładek i przestali zaprzątać sobie głowę baśkowo-michałowymi losami. jednak mam głęboką nadzieję, że znajdzie się jeszcze kilka osób, które mimo mojego zaniedbania wciąż są ciekawi i wciąż czekają.

a mnie jest wstyd. wstyd, że otwierając Worda czuję totalną niemoc. wstyd, że zaniedbuję Nielicznych, którzy pozostają wierni tej historii. wstyd, że nie potrafię płynnie przebrnąć przez to, co zaczęłam.

to nie tak, że straciłam serce do Reemigracji lub że nie mam na nie pomysłu. ja doskonale wiem, jak to wszystko ma się potoczyć. możecie mi wierzyć, że nie ma dnia, bym nie zastanawiała się nad tym, jak przedstawić poszczególne sceny – myślę o tym podczas śniadania, w trakcie pracy i przed snem. a mimo to zasiadając przed komputerem nie potrafię sklecić jednego porządnego zdania.

dlatego potrzebuję czasu na ogarnięcie tego, co już napisałam i tego, co jeszcze siedzi w mojej głowie. nie przerwy, po prostu czasu. czasu, w którym wrócę do kilku poprzednich rozdziałów, ponownie wczuję się w klimat tego opowiadania i odzyskam umiejętność przelewania na klawiaturę tego, co siedzi w mojej głowie. czasu oby jak najkrótszego.

mam nadzieję, że zrozumiecie, dacie mi szansę na zebranie myśli i razem ze mną wrócicie tutaj, by doprowadzić tę historię do końca.

ściskam wszystkich mocno,

aśka.