Powiedz światu, że wracam do domu.

            - Jedź.

            Baśka podskoczyła jak oparzona. Nie spodziewała się tego. Była przekonana, że jest w domu sama. Szybko otarła oczy wierzchem dłoni i uniosła głowę, próbując przybrać dziarską minę. Jej matka stała oparta o framugę drzwi. Sine cienie pod oczami, zapadnięte policzki, matowe włosy – to wszystko sprawiało, że wyglądała na chorą. Czy ona była już tak chuda, kiedy tu przyjechałam?

            - Nie jesteś tutaj szczęśliwa, prawda? – Kobieta przysiadła na podłokietniku fotela, w którym okryta kraciastym kocem siedziała jej córka.

            Dziewczyna wzruszyła ramionami. Owszem była nieszczęśliwa, ale nie wiedziała, czy to dlatego, że jest tu, czy dlatego, że nie jest tam. I jeszcze do niedawna wcale się nad tym nie zastanawiała.

            Niespodziewanie poczuła na sobie dotyk chłodnej dłoni. Matka gładziła jej włosy, ramiona, plecy. Ten gest rozbił na tysiące małych kawałeczków jej i tak popękane wnętrze. Nieprzyjemny dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa wstrząsnął jej ciałem i dziewczyna tylko cudem powstrzymała się od strącenia z siebie matczynej ręki. Nie chciała robić jej przykrości, była jej coś dłużna.

Wciąż nie mogła uwierzyć, że tak łatwo wybaczyła jej te puste lata, podczas których prawie nie dawała znaku życia. Mówi się, że każdy rodzic kocha swoje dziecko nawet wtedy, gdy to zachowa się wyjątkowo źle. Ale tutaj chodziło o coś więcej niż o kradzież cukierków z osiedlowego sklepu, czy wybicie szyby w samochodzie sąsiada. Baśka ich zostawiła. Spakowała swoje manatki i po prostu wyszła z domu bez słowa, bez samoprzylepnej żółtej karteczki zostawionej na drzwiach lodówki. Trudno jest udawać, że zapomniało się o czymś takim.

            - Było mi przykro, gdy uciekłaś. – Matka jakby czytała w jej myślach. - Kiedy patrzyłam, jak pakujesz rzeczy do torby, pękało mi serce.

            W tym momencie dziewczyna gwałtownie się odsunęła. Może nawet zbyt gwałtownie. Jednak nawet matczyne spojrzenie, które jeszcze bardziej posmutniało, nie przegoniło mieszaniny złości i rozżalenia, która ją wypełniła. Dlaczego? Dlaczego tak po prostu pozwoliła jej odejść?

- W-widziałaś? – wydukała Baśka przez ściśnięte gardło. – Widziałaś, jak wychodzę i nie zatrzymałaś mnie?

- A chciałabyś tego?

            Na chwilę zapadła cisza. Po pięcioletniej przerwie niemożliwym było rozmawiać bez tych irytujących pauz. Baśka utkwiła wzrok w padających za oknem płatkach śniegu i niemal niedostrzegalnie pokręciła głową.

            - No właśnie… - Jej matka westchnęła, też przenosząc spojrzenie w jakiś odległy punkt. – Nic by to nie dało, a ja miałam nadzieję, że niedługo wrócisz.

- Nie wróciłam – mruknęła Baśka.

- Nie – przyznała kobieta. – I chociaż nie odzywałaś się często, ja czułam, że gdziekolwiek jesteś, jesteś szczęśliwsza niż tu.

            Wiedziała, że w tamtym momencie powinna rzucić się matce w ramiona i przeprosić ją za to, że zachowała się jak pieprzona egocentryczka, jednak nie potrafiła. Nie potrafiła wywołać w sobie wyrzutów sumienia, ani kłującego poczucia winy. Ale nie potrafiła też powstrzymać dwóch wielkich jak grochy łez, które spłynęły jej po policzkach, zdradzając, że jednak jest jej trochę przykro.

            - Wybaczyłaś mi… - wychrypiała Baśka. Matka przytaknęła. – Kiedy?

- Nie wiem – odparła. – Ale gdy stanęłaś w progu mieszkania od razu wiedziałam, że nie jestem na ciebie zła.

            Poczuła niemiły uścisk w żołądku. Chciało jej się wymiotować. Coś dławiło ją w środku, ciasną pętlą oplatało jej wnętrzności. Dlaczego nie była w stanie odwzajemnić matczynych gestów? Dlaczego zaciskała usta w dziwnym grymasie, zamiast uśmiechnąć się pokrzepiająco? Dlaczego słowo ‘przepraszam’ nie mogło przejść jej przez gardło? Dlaczego milczała?

            - Chcesz stąd wyjechać. – To było raczej stwierdzenie niż pytanie.

- Mhm – mruknęła Baśka, próbując ukryć łamiący się głos.

- Więc jedź. – Po policzkach matki płynęły już strumienie łez, których kobieta nawet nie próbowała powstrzymać. – Tym razem jestem na to gotowa.

            Padające z nieba białe płatki już dawno zostały zastąpione przez krople deszczu, a śniegowe zaspy zamieniły się w wielkie, brudne kałuże. Szlag trafił magię świąt, nowego roku, czy też w ogóle jakąkolwiek wyjątkową atmosferę. Panowała tylko powszechna irytacja i zniecierpliwienie, wyrażane poprzez nerwowe tupanie nogą o marmurową posadzkę wałczańskiego dworca. Tupali wszyscy – kobiety i mężczyźni, młodzi i starzy, bezdomni i ci, którzy na bezdomnych nie wyglądali. A Baśka miała ochotę potupać im wszystkim po twarzach.

            Pociąg regio ze stacji Wałcz do stacji Piła Główna jest opóźniony około czterdziestu minut. Za utrudnienia serdecznie przepraszamy.

            Za każdym razem, gdy widziała światła zbliżającego się pociągu, a jej serce zaczynało mocniej bić na myśl o tym, że w końcu wsiądzie do tego pieprzonego wagonu, choć trochę przybliżając się do powrotu do Jastrzębia, dworcowa szczekaczka natychmiast gasiła te nadzieje, informując o kolejnym opóźnieniu. Baśka prychnęła. Siedziała tu już od godziny, w ciągu której zdążyła wypalić pół paczki papierosów i zjeść całą tabliczkę wyrobu czekoladopodobnego, który dostała na święta. Dobrze, że uparła się, aby odwożący ją na stację ojciec wrócił do domu, zamiast czekać z nią na przyjazd pociągu. W przeciwnym razie musiałaby znosić także panującą między nimi niezręczną ciszę.

            Kolejny żebrak podszedł do niej, prosząc o kilka złotych na jedzenie. Baśka skrzywiła się, głównie ze względu na towarzyszący mu odór trawionego alkoholu, który sprawiał, że miała ochotę zwrócić wszystko to, co zjadła od czasu kolacji wigilijnej. Zmierzyła menela groźnym spojrzeniem, po czym odwróciła się ostentacyjnie plecami, mając nadzieję, że ten da za wygraną i pójdzie nagabywać kogoś innego. Jednak się pomyliła.

            - Chociaż złotówkę… - nie poddawał się.

- Nie dam, spadaj pan – odburknęła Baśka, podnosząc z podłogi torbę i próbując się oddalić. Nie zdążyła jednak zrobić nawet dwóch kroków, gdy poczuła szarpanie za rękaw. – Koleś, idź szukać jeleni gdzie indziej!

            Menel nadal trzymał Baśkę za kurtkę, wpatrując się w nią małymi wodnistymi oczkami. Tym razem dziewczyną wstrząsnął nie tylko dreszcz obrzydzenia, ale przede wszystkim przerażenia. Rozejrzała się wokoło, lecz pomimo że dworzec pełen był ludzi, nikt nie kwapił się, by zareagować. Niektórzy tylko kątem oka przypatrywali się sytuacji, ale gdy tylko napotkali wołające o pomoc baśkowe spojrzenie, natychmiast odwracali wzrok.

            Baśka mocniej ścisnęła trzymaną pod pachą torbę z Sierżantem. Jeszcze nigdy nie znajdywała się w tak przykrej i jednocześnie żenującej sytuacji. Nie miała zamiaru bić się z pijakiem, po części ze wstrętu przed dotknięciem go, a po części dlatego, że bicie osłabionego nadmiarem alkoholu człowieka byłoby nie fair. Z drugiej jednak strony obawiała się, że ten w pijackim obłędzie w końcu postanowi wyrwać jej torbę z rąk.

            Pociąg regio ze stacji Wałcz do stacji Piła Główna wjedzie na tor trzeci przy peronie drugim. Prosimy zachować ostrożność i nie zbliżać się do krawędzi peronu.

            Niemalże wszyscy znajdujący się w budynku dworca ludzie ruszyli do wyjścia, tak że  przy drzwiach utworzył się korek. Z daleka dobiegało gwizdanie lokomotywy. Baśka zebrała w sobie resztki sił, po czym szarpnęła mocno uwięzionym w brudnej dłoni menela rękawem i sprintem pomknęła w stronę wyjścia na perony. Sierżant prychał z niezadowoleniem, gdy jego pani łokciami przebijała się przez tłum. Gdzieś miała uprzejmości. Wizja stania przez pół godziny przy śmierdzącym pociągowym kiblu wcale jej się nie uśmiechała.

            Nogi miała jak z waty. Chyba tylko cudem udało jej się wbiec na to czwarte piętro, nie przewracając się po drodze i nie wybijając sobie przy tym wszystkich zębów. Gdy trzęsącą się dłonią próbowała włożyć klucz do zamka czuła, jak z nerwów ściska ją w żołądku. Jeden, drugi, trzeci klucz – żaden nie pasował. No dalej! Tak bardzo chciała wejść już do środka, że była bliska wyważenia futryny. W końcu się udało. Zamek szczęknął, klamka odskoczyła, drzwi uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Była w domu.

Z trudem, klnąc przy tym pod nosem, wolną ręką wymacała na ścianie włącznik światła. Wisząca u sufitu niczym nieosłonięta żarówka zamrugała dwukrotnie, po czym rozbłysła oślepiającym żółtym blaskiem. Baśka odetchnęła z ulgą - nie odłączyli jej prądu.

Sierżant też chyba wyczuł, że to już koniec podróży, bo zaczął prychać niecierpliwie i drapać o materiał torby. Baśka uwolniła go, starając się nie znaleźć w zasięgu zakończonych ostrymi pazurami łap. Kot pomknął przed siebie, ledwo jego opuszki dotknęły podłogi i tylko szuranie misek po kuchennych płytkach zdradzało jego lokalizację.

Odłożyła bagaże na podłogę i poczuła, jakby razem z nimi pozbyła się jeszcze jakiegoś innego ciężaru. Pętle zaciśnięte wokół jej żołądka, serca i gardła powoli rozluźniały się. Baśka przysiadła po turecku na ziemi. Dlaczego przez tak długi czas odpychała od siebie myśl, że rozwiązanie jej problemów jest dziecinnie proste? Wystarczyło tylko wsiąść do tego przeklętego pociągu.

 Wróciłam wystukała trzęsącymi się palcami i kliknęła przycisk ‘wyślij’.

            Nie minęło nawet dwadzieścia minut, kiedy Michał stanął w progu jej mieszkania. Wyglądał jakby przed chwilą wyskoczył spod prysznica, w pośpiechu narzucając na siebie to, co miał pod ręką – mokre włosy sterczały mu w różnych kierunkach, a zupełnie niepasującą do zielonych spodni koszulkę miał ubraną na lewą stronę.

            - Znów nie przekluczyłaś zamka – rzucił, zamykając za sobą drzwi.

            Baśka nic nie odpowiedziała. Chwiejnie podniosła się z podłogi, na miękkich nogach przedreptała przez pokój i niczym mała dziewczynka wyciągnęła ręce w stronę Kubiaka. Chłopak podszedł do niej i porwał ją w ramiona, przytulając mocno do siebie.

            - Pociąg do Piły się spóźnił, musiałam uciekać przed żulem, a autobus z Rybnika złapał gumę… - wyrzuciła z siebie, pociągając nosem.

- Ćśśś… – wyszeptał Kubiak, głaszcząc Baśkę po splątanych włosach. – Dobrze, że już jesteś.

Odchylił lekko głowę, by móc spojrzeć w tę bladą, opuchniętą od płaczu twarz, pełne łez orzechowe oczy. Zagarnął jej za ucho kosmyk brązowych loków, po czym przejechał opuszkiem palca wskazującego wzdłuż linii szczęki, zatrzymując się przy podbródku. Dlaczego zawsze przy nim płakała, skoro – jak podpowiadała mu intuicja – wcześniej robiła to bardzo rzadko?

- Wszystko w porządku? – zapytał, opierając swoje czoło o jej czoło. W odpowiedzi otrzymał skinięcie głową i niepewny uśmiech.

- Dziękuję – szepnęła Baśka przez ściśnięte gardło. – Dziękuję, że przyjechałeś.

- Przestań. Dlaczego miałbym nie przyjechać?

- Bo to, co robię, jest głupie – odparła. – Ja jestem głupia.

- Trudno się z tym nie zgodzić – zaśmiał się Kubiak. – Ale chyba muszę do tego przywyknąć.

            Baśka stanęła na palcach i jeszcze mocniej się w niego wtuliła. Wyraźnie czuł ciepło jej ciała i szybkie bicie serca. Wydawała mu się tak krucha, jak jeszcze nigdy przedtem. To dziwne, że wcześniej miał ją za silną, pewną siebie dziewczynę. Dopiero po tylu latach zrozumiał, że ona tak naprawdę potrzebowała wsparcia. Nie pokazywała tego, nie szukała go, ale potrzebowała.

Odgarnął z baśkowej twarzy pojedyncze kosmyki i pocałował ją w czoło. Powoli przejechał ustami wzdłuż linii jej nosa. Poczuł, jak zadrżała, ale nie odepchnęła go. Wręcz przeciwnie – odchyliła głowę do tyłu, żeby pozwolić jego wargom natrafić na jej wargi. Delikatnie musnął jej usta, a ona oddała pocałunek nieco bardziej łapczywie, niż się tego spodziewał.

            Niewiele myśląc, Michał wziął Baśkę na ręce i podszedł z nią do stojącej pośrodku pokoju sofy. Nogą strącił leżące tam ubrania, płyty, książki, plastikowe butelki po napojach i położył dziewczynę z taką czułością, jakby była porcelanową laleczką. Oparł się na łokciach i spojrzał na Baśkę niepewnie, ale nie widząc w jej oczach sprzeciwu, powoli zaczął rozpinać guziki flanelowej koszuli.

            I tak oto stara, wysiedziana kanapa stała się dla nich obojga sferą sacrum. Z każdym szeptem, z każdy dotykiem dłoni na nagim ciele i z każdym kolejnym pocałunkiem upewniali się w tym, że robią dobrze, że po prostu muszą spróbować. Kiedy człowiek zaczyna się zastanawiać, ogarnia go lęk, którego nie sposób nazwać słowami. W nich nadal kłębiły się myśli, ale usilnie spychali je na dalszy plan. Zrozumieli, że czasem nie należy stawiać pytań, lecz działać. Trzeba odrzucić obawy o to, że czar pryśnie i podjąć ryzyko.
______________________

cześć i czołem, jestem matołem!

naprawdę.  nie wiem, czy ktoś tu jeszcze jest. wcale się nie zdziwię, jeśli się okaże, że nie ma nikogo. bo chyba każdemu znudziłoby się oczekiwanie przez dwa miesiące na nowy rozdział. przepraszam, przepraszam, przepraszam! i w tym miejscu powinno być jakieś usprawiedliwienie, ale kompletnie nie potrafię żadnego wymyślić. bo ja nadal kocham tę dwójkę, pomimo że to głupki są, i czasu też mam wiele, tylko jakoś... to mi nie idzie. chciałabym obiecać poprawę, ale nie wiem, czy uda mi się obietnicy dotrzymać, więc napiszę tylko, że będę się nawenowywać przy każdej możliwej okazji i każdy, najmniejszy chociaż i najbardziej bullshitowy pomysł zapisywać. albo po prostu niech mnie ktoś kopnie w dupsko, żebym się ogarnęła?
ściskam mocno, 

aśka.