Rozum nie musi być gotowy, jeśli serce wie, czego chce.

            Skuteczny blok na Mateuszu Malinowskim – piłka odbiła się od jego rąk i wpadła w boisko po stronie zespołu Jastrzębskiego Węgla. Zawodnicy w pasiastych koszulkach zeszli z parkietu, poklepując się po plecach, a zgromadzeni na Podpromiu kibice zaczęli wyśpiewywać jedną z klubowych piosenek. Ich drużyna prowadziła na pierwszej przerwie technicznej aż sześcioma punktami. Baśka nerwowo przygryzła wargę, wpatrując się uważnie w szklany ekran telewizora.

            Jakby odczytując jej nieme błagania, realizator pokazał ławkę trenerską Jastrzębia. Zbliżenie na zdenerwowaną twarz Lorenzo Bernardiego, a potem… Baśka poczuła, jak wstrząsa nią dreszcz. Kubiak wyglądał, jakby miał zaraz cisnąć w kogoś trzymaną w ręku butelką wody. Jeszcze nigdy nie widziała go tak wściekłego.

            - Kiedy zaczęłaś interesować się sportem? – Baśka nawet nie zauważyła, jak jej siostra weszła do pokoju.

- Nie twoja sprawa – odburknęła.

- Próbujesz podlizać się ojcu? – Sylwia uśmiechnęła się złośliwie. – W takim razie nic z tego, on woli piłkę nożną.

- Słuchaj, niespecjalnie mam ochotę z tobą gadać, więc z łaski swojej zamknij się i idź malować paznokcie, czy coś…

            Baśka sięgnęła po leżący na podłokietniku pilot i zwiększyła głośność. Miała nadzieję, że jej siostra skapituluje w obliczu tak lekceważącej postawy i da jej święty spokój, ale przeliczyła się.

            - Chciałabym wiedzieć, po co wróciłaś – nie ustępowała Sylwia, stając pomiędzy telewizorem a zajmowanym przez Baśkę fotelem.

- A ja chciałabym, żebyś dała mi spokój.

- Wierz mi, rozmowa z tobą to dla mnie żadna przyjemność. – Dla podkreślenia swoich słów, Sylwia wykrzywiła złośliwie usta.

- Jednak wciąż tutaj stoisz i zawracasz mi głowę.

- Moim zdaniem…

- Słuchaj, Sylwia, w dupie mam twoje zdanie. – Baśka coraz bardziej traciła cierpliwość. – Zasadniczo, to w ogóle nie tęskniłam za kontaktem z tobą i domyślam się, że ty czujesz to samo w stosunku do mnie. W związku z tym proponuję wzajemną ignorancję i unikanie się jak ognia, może być?

- Nie, nie może być! – Sylwia podniosła głos. – Wyjeżdżasz stąd, nie odzywasz się i nagle wracasz sobie po pięciu latach jak gdyby nigdy nic!

- I co w związku z tym? Oczekujesz ode mnie wyjaśnień?

            Sylwia założyła ręce na piersiach i wbiła w siostrę uważne spojrzenie. Bingo, pomyślała Baśka. A więc o to jej chodziło.

            - Nie czuję się w obowiązku tłumaczyć się przed tobą – syknęła.

- A powinnaś.

- To rodzice, a nie ty, zasługują na moje wyjaśnienia – odparła Baśka, nawet nie patrząc na Sylwię. – Jednak wyraźnie dali mi do zrozumienia, że ich nie oczekują.

            Młodsza z sióstr zacisnęła usta w wąską linię.

            - Jakbyś nie zauważyła, ja też tutaj mieszkam.

- Uwierz mi, tego nie da się przeoczyć – odburknęła Baśka. – Nie jesteś przypadkiem trochę za stara na życie na garnuszku mamusi?

- Rodzice potrzebują mojej pomocy, bo tak się składa, że ich starsza córka wypięła się na nich i wyjechała w pizdu!

- Pomocy?! – Baśka zerwała się z fotela, wyprowadzona z równowagi. – O czym ty mówisz, dziewczyno? Jak im niby pomagasz? Gadając godzinami przez telefon ze swoimi psiapsiółkami?!

- Pracuję – wycedziła Sylwia przez zaciśnięte zęby.

- Och, wybacz. – Baśka uniosła ręce w przepraszającym geście, ale jej głos pełen był ironii. –Te miliony, które zarabiasz sprzątając cudze włosy z podłogi przez pięć godzin tygodniowo bez wątpienia łatają dziurę w domowym budżecie.

- A ty coś robisz, czy tylko szwendasz się, mając wszystkich w dupie?! – ryknęła Sylwia, oblewając się rumieńcem.

- Nie będę ci się spowiadać!

- Masz coś do ukrycia?

- Wydawało mi się, że moje życie cię nie obchodzi – warknęła Baśka. – I nawet mi się to podobało.

- Bo tak jest.

- W takim razie uważam naszą rozmowę za zakończoną.

            Sylwia posłała siostrze mordercze spojrzenie. Wyglądała, jakby chciała jeszcze coś powiedzieć, ale ostatecznie odwróciła się na pięcie i wyszła z salonu. Baśka opadła na fotel i na powrót utkwiła wzrok w ekranie telewizora. Chwilę zajęło jej uspokojenie się i ponowne skoncentrowanie. Odkąd pamiętała, jakakolwiek rozmowa z Sylwią polegała na wzajemnym obrzucaniu się obelgami. Nie było jej przykro z tego powodu i, jak przypuszczała, jej siostra też nie płakała w poduszkę, ale każda tego typu sytuacja niesamowicie podnosiła jej ciśnienie.

***

             

            Nie musiał patrzeć na tablicę wyników, by wiedzieć, że ich sytuacja jest po prostu beznadziejna. Gdy schodzili na pierwszą przerwę techniczną, nie mieli na swoim koncie ani jednego zdobytego samodzielnie punktu. Te dwa były prezentem od rzeszowian, którzy popełnili błędy w polu zagrywki i podczas odbicia piłki.

            Michał schylił się po butelkę z wodą. Tak naprawdę wcale nie chciało mu się pić, ale na wysłuchiwanie rad Bernardiego też nie miał ochoty, więc postanowił odwlekać w czasie dołączenie do reszty drużyny, zgromadzonej wokół trenera. W dodatku, gdy przekręcał nakrętkę, wyobrażał sobie, że jest to głowa Nowakowskiego, który chwilę wcześniej skutecznym blokiem zatrzymał jego atak z lewego skrzydła.

            - Kubiak! – usłyszał za plecami głos Lorenzo.

            Trener skinął na niego palcem. Michał miał ochotę obrzucić go stertą bluźnierstw, które zbierały mu się na końcu języka w zasadzie od samego początku meczu. Ostatecznie jednak odrobina zdrowego rozsądku nakazała mu wziąć się w garść, robić, co mu każą i nie prowokować niepotrzebnych kłótni. Odrzucił więc butelkę i dołączył do stojących w ciasnym kółku kolegów.

            Wchodząc z powrotem na boisko czuł, że są w takiej samej czarnej dupie jak przed przerwą. To, co powiedział im Bernardi, wszyscy doskonale wiedzieli dużo wcześniej – obrona ustawiona daleko pod linią dziewiątego metra, Miśkin ma wystawiać na pustą siatkę, a w razie, gdyby to się nie udało, atakujący powinni szukać piłką rąk rzeszowskich środkowych. Przecież to proste jak włos Mongoła, pomyślał Kubiak, ocierając mokre dłonie o nogawki spodenek. Takich porad udzielają nam w komentarzach na Facebooku.

            Potrząsnął głową, próbując odgonić natrętne myśli, bo po pierwsze, przez nie przeoczył, jak Patryk Czarnowski zdobył dla Jastrzębia dwa punkty z rzędu, a po drugie, większość z nich nie dotyczyła tego meczu, ani siatkówki w ogóle.

            Skupienie nie trwało długo, bo po ataku Krzyśka Gierczyńskiego sędzia przerwał akcję, odgwizdując dotknięcie siatki. Zawodnicy Jastrzębskiego Węgla podnieśli ręce w geście sprzeciwu. Malinowski w ostatniej chwili zauważył Michała, który rzucił się w stronę słupka sędziowskiego, wymachując gniewnie i wykrzykując coś w stronę arbitra.

- Opanuj się! – syknął Mateusz, doskakując do kolegi i odciągając go za koszulkę. – Chcesz dostać żółtą kartkę, czy od razu zgłaszasz podanie o czerwoną?

- Kurwa, nie było żadnej siatki! – ryknął Kubiak, próbując się wyrwać.

- Będzie wideoweryfikacja, nie sraj żarem!

            Przez chwilę przeszywał Malinowskiego wściekłym spojrzeniem. Ten, o dziwo, wytrzymał wzrok rozjuszonej kobry, co sprawiło, że Michał w końcu wypuścił głośno powietrze, pokręcił głową, komunikując w ten sposób, że ma wszystko w gdzieś i odszedł na drugi koniec boiska. Na widok sędziego pochylającego się nad monitorem komputera znów dostawał drgawek, więc przeniósł wzrok na coś innego.

            Przez chwilę wpatrywał się w swoje buty, zastanawiając się, czy nie wykorzystać tej przerwy na poprawienie sznurowadeł, ale w końcu inne myśli ponownie nawiedziły jego głowę. Wiedział, że szanse na to, by wśród zgromadzonego na hali tłumu znajdowała się Baśka są żadne, ale mimo to co jakiś czas zerkał w stronę trybun. Raz nawet wydawało mu się, że dostrzegł gdzieś burzę jej brązowych loków, ale dokładniejszą obserwację przerwała mu konieczność wykonania ataku. Gdy ponownie przeniósł wzrok w to samo miejsce, po włosach i ich właścicielce nie było ani śladu. Westchnął, uderzając się pięściami o uda. Sam już nie wiedział, czy bardziej jej nienawidzi, czy za nią tęskni.

***

            Baśka opierała się łokciami o zimną barierkę balkonu. Miała wrażenie, że jej bose stopy przymarzły do betonowej wylewki, z której zrobiona była posadzka. Ostatni raz zaciągnęła się papierosem i zgasiła go w służącym za popielniczkę słoiku. Przeczesała zmierzwione włosy palcami. Ogarnij się, powtarzała sobie w myślach.

            Ponownie zagłębiła się w wysiedzianym fotelu w tym samym momencie, w którym zawodnicy weszli na boisko, by rozegrać decydującego piątego seta. I znów coś kazało jej wypatrywać Jego. Potrząsała głową, by przegonić małego natręta, który siedział w jej głowie i skutecznie odciągał jej uwagę od tego, co działo się na boisku, jednak na nic się to zdało. Obojętnie po której stronie akurat rozgrywała się akcja, Baśka nie spuszczała wzroku z Michała, jego zmarszczonego czoła i zaciśniętych w pięści dłoni.

            Nie potrafiła powstrzymać atakującego ją natłoku myśli. Wydawało jej się, że zaraz eksploduje. Każdego dnia wyrzucała sobie, że pozwoliła wziąć górę emocjom i wyjechała z Jastrzębia. Zachowała się jak tchórz. Uciekła, zostawiając problemy i licząc na to, że podczas jej nieobecności same się rozwiążą. Dziewczyno, jesteś kretynką!

            Piłka uderzyła w pomarańczowe pole, tuż obok stopy zaskoczonego Kubiaka. Baśka bez najmniejszego problemu odczytała z jego ust słowo, które wypowiedział. Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem. Tak łatwo było go rozszyfrować. Nigdy nie ukrywał swoich emocji, nie dbał o to, że wypada coś zrobić lub jest to nie na miejscu. Mówił co myślał i to była jedna z tych cech, które tak bardzo w nim uwielbiała.

            Cholera jasna, opanuj się! Nie potrafiła. Nie potrafiła opanować siebie i nie potrafiła opanować drżenia rąk, które pojawiło się, gdy po zakończonym spotkaniu realizator pokazał Kubiaka, odpychającego od siebie jednego ze swoich kolegów. Był wściekły. I wiedziała, że tu nie chodziło tylko o przegrany mecz.

            Baśka wzięła do ręki telefon i zaczęła nerwowo obracać go w dłoni. Zadzwonić, czy nie? Otworzyła klapkę i z nie patrząc na klawiaturę wpisała jedyny numer, który znała na pamięć. Przyłożywszy palec do klawisza z zieloną słuchawką, zawahała się jednak i przez moment wpatrywała się w ekran. W skali od jeden do dziesięciu, jak bardzo desperackie to będzie? Po chwili zamknęła telefon i odłożyła go z powrotem na stół.

***

            Michał siedział w szatni z głową opartą o dłonie i wzrokiem wbitym w ziemię. Jego koledzy również milczeli. Po tym jak przegrali mecz, którego przegrać się nie dało, nikt nie miał ochoty na rozmowy. Żaden z nich nie spieszył się z przebieraniem, bo wyjście z szatni oznaczało przyjęcie do świadomości, że to spotkanie już się skończyło i należy grubą linią podkreślić słowo porażka. Skoro nadzieja umiera ostatnia, to oni wszyscy już dawno leżeli pięć metrów pod ziemią.

            Pomimo że nikt nie obarczał go odpowiedzialnością za to, co się stało, nie potrafił przestać myśleć o tym, że gdyby tylko potrafił bardziej się skupić, ten mecz mógłby skończyć się inaczej. Gdyby uważnie wypatrywał piłki, zamiast błądzić wzrokiem po trybunach być może nie przepuściłby tej piłki w ostatnim secie. Gdyby wtedy zatrzymał Baśkę i kazał jej zostać w Jastrzębiu, spędziłaby z nim te zasrane święta, równie zasranego sylwestra, a może nawet pojechałaby do tego jeszcze bardziej zasranego Rzeszowa!  Gdyby, gdyby, gdyby… Mogę sobie wsadzić w dupę to całe gdyby! Trzeba było myśleć wcześniej, Kubiak! Teraz, to już jest za późno…

            Ciszę przerwały natarczywe wibracje. Wszyscy zawodnicy, którzy do tej pory uważnie studiowali wygląd swoich dłoni, przenieśli spojrzenia na Kubiaka. Czego się gapicie, do kurwy nędzy?! Zaczął grzebać w swojej torbie zastanawiając się, kto jako pierwszy postanowił poużalać się nad nim. Wcale nie miał ochoty odbierać. Szukał komórki tylko po to, by móc ją rozbić o ścianę.

Jednak chęć ciśnięcia telefonem przez całą długość szatni minęła mu, gdy tylko przeczytał imię, które pojawiło się na wyświetlaczu. Pomimo że czuł, jakby urządzenie parzyło go w dłoń, jeszcze mocniej zacisnął wokół niego palce. Ręka zaczęła mu drżeć. Przez chwilę wahał się, ale w końcu nacisnął guzik z zieloną słuchawką i przyłożył telefon do ucha.

            - Basia? – Wychrypiał. Czuł, że wszyscy się na niego patrzą, ale nagle jakby przestało go to obchodzić.

- Cześć – odezwał się głos po drugiej stronie. – Nie przeszkadzam?

- Nie – zaprzeczył szybko. – Fajnie… fajnie, że dzwonisz.

- Trochę się zastanawiałam – przyznała. – Nie wiedziałam, czy zasada ‘bez względu na wszystko’ nadal obowiązuje.

- Mam nadzieję, że obowiązuje. – Nie potrafił powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na jego twarzy. – Bez względu na wszystko.

***

            Jeszcze przez chwilę po zakończeniu rozmowy trzęsły jej się ręce, a serce waliło młotem. Jak dobrze było znowu usłyszeć Jego głos. Trochę zmieniony, trochę zdenerwowany, trochę zdziwiony, ale Jego. I nagle poczuła, że oddałaby wszystko, żeby po prostu móc być teraz przy nim.

Po cholerę wyjeżdżałaś? Przecież wiesz, że ten organ, który Matka Natura umieściła w twojej mózgoczaszce jest kompletnie bezużyteczny! Gdybyś posłuchała serca i została w Jastrzębiu, spędziłabyś z Nim cudowne święta, równie cudownego sylwestra, a może nawet zabrałby cię ze sobą do Rzeszowa? Bo teraz, to już cię nigdzie nie zabierze w obawie, że znowu odwalisz jakiś cyrk.

            Przeciągłe miauknięcie wypełniło pokój, przywracając Baśkę do rzeczywistości. Sierżant siedział obok fotela, wpatrując się w nią wielkimi oczyma i zamiatając ogonem podłogę. Dziewczyna klepnęła dłonią w podłokietnik, a kot wyprężył się i jednym susem wskoczył na wskazane mu miejsce.

            - Co robimy? – zapytała, zagłębiając palce w szarym futerku.

            Sierżant oparł się przednimi łapkami o baśkowe ramię.

            - Wracamy do domu?

            I pierwszy raz w życiu poczuła, że to naprawdę jest jej dom. Na czwartym piętrze, w bloku jednego z jastrzębski osiedli. Ze Starą Raszplą piętro niżej i Kubiakiem parkującym pod jej oknami. Tylko głupcy się spieszą. Ona też była głupcem, ale tym razem postanowiła zwolnić, bo dotarło do niej, że to może być coś więcej.

***

            - Zależy ci na niej? – zapytał wprost.

            Michał wbił wzrok w wąskie okno tuż pod sufitem, przez które widział tylko smaganą wiatrem trawę i buty na stopach przechodniów. Nie chciał o tym rozmawiać, ale wiedział, że Krzysiek nie odpuści. Będzie wiercił mu dziurę w brzuchu tak długo, aż w końcu pęknie i coś powie. Oczywiście mógł skłamać. Ale po co?

            Głośno wypuścił powietrze z płuc i odwrócił się przodem do przyjaciela. W przeszywającym spojrzeniu Krzyśka było coś, co mówiło, że wcale nie próbuje on wchodzić z buciorami w kubiakowe życie, ale zwyczajnie próbuje go zmusić do przyznania się przed samym sobą do tego, co czuje. I udało mu się. Michał zerknął ukradkiem, czy nikt ich nie podsłuchuje, po czym zaczął mówić.

            - Poznaję ją każdego dnia na nowo. Bo jej nie da się ot tak po prostu zrozumieć. Chyba nawet ona sama tego nie potrafi. Przed chwilą powiedziała mi, że jest w Wałczu, ale wcale bym się nie zdziwił, gdyby zadzwoniła za dwie godziny z informacją, że właśnie czeka na samolot do Chicago.

- Dlaczego akurat do Chicago? – Krzysiek z trudem powstrzymał śmiech.

- Bo to daleko, ale nie ważne. – Kubiak machnął ręką. – Pomimo tego, że ciągle mnie czymś zaskakuje, to jest kilka takich rzeczy, które pozwalają mi twierdzić, że właściwie to znam ją całkiem nieźle. Na przykład doskonale pamiętam jej zapach, śmiech, jej płacz. Wiem jak kroi mięso i którą ręką podnosi z podłogi kocią miskę. Jakie lubi kolory i kwiaty. I że gdy nalewa piwo do kufli, to tak zabawnie wystawia język spomiędzy warg. – Na samą myśl o tym zrobiło mu się przyjemnie ciepło na sercu. – Bez problemu przypomnę sobie, jakie skarpetki miała danego dnia. Pomimo że często nosi je nie do pary. A gdybym miał ci powiedzieć, w co ubrana była Monika podczas naszego ostatniego spotkania, to miałbym pustkę w głowie.

- Czyli zależy ci? – ponowił pytanie Gierczyński.

- Tak – odpowiedział Kubiak.

            Tym razem nie zawahał się ani sekundy, a głos nie zadrżał mu nawet o jotę. Pierwszy raz zdarzyło mu się tak otworzyć przy kimś, kto nie był Baśką. Ale czy to, co powiedział, nie było prawdą?