Teraz jest czas, więc lepiej zawieśmy broń.

            Kot leniwie przechadzał się po parapecie, znacząc ogonem ślady na zimnej szybie okna, o której zewnętrzną stronę bębniły krople deszczu. Już od prawie tygodnia zamieszkiwał niewielką kawalerkę na ostatnim piętrze bloku jednego z jastrzębskich osiedli i ani myślał się z niego wyprowadzać. Nie wyglądał, jakby tęsknił za swoją poprzednią właścicielką i na każde jej bębnienie w sufit odpowiadał nerwowym prychnięciem.

            Baśka leżała w łóżku, zakopana w pościeli, na której widniał nieco już sprany wizerunek Timona i Pumby z jednego z disnejowskich kinowych hitów. Usilnie starała się ignorować uporczywe trąbienie jakiegoś kretyna przed blokiem, ale zadanie to nie należało do najłatwiejszych, bo okna jej mieszkania nie były tymi z gatunku dźwiękoszczelnych. Po chwili do irytującego odgłosu samochodowego klaksonu dołączyło także skrzypienie otwieranych w mieszkaniu piętro niżej okiennic i równie piskliwe pokrzykiwania Starej Raszpli. Kot, słysząc głos swojej dawnej pani, prychnął, machnął nonszalancko ogonem i zeskoczywszy z parapetu, majestatycznym krokiem oddalił się w kierunku kuchni.

            - Przepraszam, nie chciałem pani zdenerwować! – Ten od klaksonu odważnie wdał się w dyskusję z Raszplą. – Domofon nie działa!

            Dziewczyna wyskoczyła z łóżka jak oparzona, z trudem wyplątawszy się z kołdrzanego kokonu i dobiegła do parapetu, nieomal łamiąc sobie podłodze obie nogi. Ten głos rozpoznałaby wszędzie, mimo że słyszała go wcześniej zaledwie parę razy.

            - Cześć, Baśka! – krzyknął Kubiak, gdy tylko wystawiła za okno swój rozczochrany czerep.

- Odbiło ci?! – wydarła się, ignorując złorzeczenie piętro niżej. – Co ty tutaj robisz?!

- Czekam na ciebie!

- To akurat widzę – mruknęła Baśka bardziej do siebie, niż do niego i zanim schowała się do mieszkania rozkazała mu jeszcze: - Nie ruszaj się stąd!

            Jednocześnie myjąc zęby i ściągając z siebie piżamę napełniła kocią miskę jedzeniem z puszki, byle jak związała włosy na czubku głowy, wcisnęła się w wąskie dżinsy oraz wiszący na oparciu krzesła sweter, po czym wyszła z mieszkania.

            - Ty chyba zwariowałeś – syknęła, zatrzaskując za sobą drzwi prowadzące do klatki schodowej.

- Umawialiśmy się na dzisiaj, nie pamiętasz?

- Nie wiem, czy cię to zdziwi, ale ja niewiele pamiętam z wczorajszego ranka – odparła, prawie wpychając go do stojącego na parkingu infiniti.

- Co jest, wstydzisz się mnie? – zapytał, wkładając kluczyk do stacyjki. – Psuję twój wizerunek aspołecznej feministki?

- Wolałabym, żeby ukochana sąsiadka, z którą uciąłeś sobie pogawędkę nie nasłała na mnie policji, bo po przeprowadzeniu rewizji w moim mieszkaniu oprócz zakłócania porządku i potajemnych spotkań z chuliganami, postawiliby mi jeszcze zarzut porwania kota – odparła.

- Podprowadziłaś staruszce kota? – Kubiak nie mógł powstrzymać uśmiechu, który cisnął mu się na usta.

- Sam się podprowadził. – Wzruszyła ramionami. – Teraz żyje skromniej, ale w miłym towarzystwie.

- Jakim towarzystwie, przepraszam? – Tym razem już nie wytrzymał i zaczął się śmiać

- Mam dobre serce – obruszyła się. – Na dowód tego przypominam ci, że zeszłam na dół, a mogłabym zamknąć się w mieszkaniu i czekać, aż Stara Raszpla zbiegnie do ciebie z miotłą.

- Mówisz, jakby ta kobieta była jakimś potworem.

- Mówisz, jakbyś nigdy nie miał sąsiadki, która stąpa po tej ziemi od stworzenia świata.

            Michał zatrzymał samochód pod jedną z najpopularniejszych kawiarni w mieście. Baśka najpierw rzuciła mu zaniepokojone spojrzenie, ale po chwili jej kofeinowy nałóg wziął górę, więc wyszła z samochodu, zanim chłopak zdążył zaprezentować swoje dobre maniery, otwierając przed nią drzwi, jak na prawdziwego dżentelmena przystało.

            - Coś nie tak? – zapytał Kubiak, widząc, że Baśka niespokojnie rozgląda się po pomieszczeniu.

- Nie, nie – zaprzeczyła szybko, chwytając przyniesione przez kelnerkę menu, żeby zająć czymś drżące ręce. – Wszystko w porządku.

- Nie wyglądasz na wyluzowaną – zauważył. – Pamiętaj, że nie trzymam cię tutaj na siłę.

- Nie o to chodzi – mruknęła wymijająco.

            Kubiak uniósł jedną brew i spojrzał na nią wyczekująco. Cisza, która zapanowała coraz bardziej ciążyła. W końcu Baśka się poddała.

            - Słuchaj – westchnęła. – Przez ostatnie pięć lat zmieniałam miejsce zamieszkania częściej, niż statystyczny facet skarpetki. Co miesiąc kupowałam bilet pociągowy, wysiadając na przypadkowej stacji. Przez cały czas byłam sama – mieszkałam sama, jadałam sama i wychodziłam na miasto sama. Znajomości, które zawierałam nie wychodziły poza obręb pracy, albo klubu, w którym danej nocy imprezowałam. I absolutnie mi to nie przeszkadzało. Aż nagle spotykam ciebie. W tym samym czasie znajdujemy się w tym samym miejscu, tak samo daleko od domu.

- Sugerujesz, że to jakieś przeznaczenie? – W jego głosie pobrzmiewało zaskoczenie.

- Zwykły przypadek. Ale trochę to wszystko dziwne. Za wszelką cenę chciałam odciąć się od dawnego życia, uniknąć dawnych znajomości.

- W sumie, to nie jesteśmy dawnymi znajomymi – wytknął jej Michał. – Nie pamiętam, żebyśmy wcześniej chociaż raz ze sobą rozmawiali. Wigilie klasowe się nie liczą, życzenia na nich składane są wymuszone i nieszczere.

- Jednak patrząc na ciebie przypominam sobie chwile, o których wolałabym zapomnieć.

- Kojarzę ci się negatywnie.

- Kojarzysz mi się z Wałczem i wydarzeniami, od których ciągle próbuję uciekać.

- Nie chcę zgrywać eksperta, bo nigdy nie byłem dobry w zabawie w psychologa, ale może to jest jakiś sposób na poradzenie sobie z tym? Nie mówię o pogodzeniu się z przeszłością, bo to chyba niewykonalne, ale o przezwyciężeniu lęku.

            Baśka skinęła głową i przygryzła wargę, zawstydzona, że okazała słabość. Zamieszała łyżeczką swoją kawę, czując, jak na policzki wpełza jej czerwony rumieniec. Jednak była pewna, że gdyby podniosła spojrzenie na twarz Michała, to nie dostrzegłaby w jego oczach ani krzty kpiny.

            - Dlaczego się tak dziwnie zachowujesz? – zapytała w końcu.

- Jak?

- Jesteś miły – odparła z wyrzutem. – Przeraża mnie to. Bądź bezczelny, arogancki, wyśmiej mnie… Bądź sobą.

- Wciąż widzisz we mnie tego nierozgarniętego nastolatka z liceum?

- A kogo mam widzieć, co? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Znam cię tylko z tamtych czasów, w dodatku nie za dobrze.

- Baśka, ja wiem, że byłem wtedy zajęty swoimi sprawami, a i ty nie szukałaś przyjaciół, ale nie jesteśmy już dziećmi – powiedział. – Chyba nie ma sensu się unikać, ani udawać, że się nie znamy.

            Dziewczyna musiała przyznać mu rację. Gdy przyjrzała mu się dokładniej, niż do tej pory, po raz pierwszy dostrzegła w nim mężczyznę, którym się stał. Rysy jego twarzy wyostrzyły się, szczękę pokrywał kilkudniowy zarost, a spojrzenie niebieskich oczu było mądre, pełne życiowego doświadczenia. Niewątpliwie się zmienił.

            - Tęsknisz czasami za domem, za rodziną? – zapytał.

- Nie – odparła Baśka z przekonaniem. – Wiem, że rodzina jest dla wielu ludzi priorytetem, ale nie dla mnie.

- Człowiek to zwierzę stadne, nie może żyć w odosobnieniu od innych.

- Wybacz, Michał, ale nie ty będziesz mi mówił, co mogę, a czego nie – zirytowała się. – Pozwól, że sama zdecyduję, co jest dla mnie najlepsze.

- Jasne, nie chciałem ci matkować. Po prostu wydaje mi się, że takie przy takim trybie życia, ciężko nazwać je szczęśliwym.

- Trochę przesadzasz. Przecież ja się nie alienuję! Chodzę do pracy, w której kontaktuję się z ludźmi, a teraz siedzę tutaj z tobą. Jestem samodzielna, nie samotna.

            Do ich stolika podeszła kelnerka, która zabrała puste filiżanki i położyła skórzaną książeczkę z rachunkiem w środku. Baśka pochyliła się nad okrytym szydełkowanym obrusikiem blatem, spoglądając na trzymane w rękach Kubiaka rozliczenie.

            - Zapłacę za ciebie – powiedział, gdy zauważył, jak przetrzepuje kieszenie w poszukiwaniu gotówki.

- Nie! – zaprzeczyła, może nieco zbyt gwałtownie, po czym dodała z wstydliwym uśmiechem: - Przecież nie jesteśmy na randce.

- Baśka, nie wygłupiaj się. – Sięgnął do kieszeni spodni, by wyciągnąć z niej portfel.

- Serio, nie trzeba. – Dziewczyna gwałtownie zerwała się z krzesła i rzuciła na stół zmięty banknot. – Muszę lecieć.

- Poczekaj, odwiozę cię chociaż. – Michał był kompletnie zdezorientowany.

- Przejdę się. – Posłała mu spojrzenie, pod którego ciężarem natychmiastowo opadł na miejsce.

- Spotkamy się jeszcze? – zapytał, nie potrafiąc ukryć nadziei w głosie.

            Baśka stanęła z ręką trzymaną na klamce i odwróciła się w jego stronę.

            - Koniecznie– odparła jakby po namyśle, po czym wyszła z kawiarni.
________________________
rok szkolny się zaczął, a ja już od początku mam mnóstwo nauki. klasa maturalna, to dla nauczycieli ulubiony okres dręczenia uczniów, więc obecność czasu wolnego jest u mnie znikoma. przez to ciężko mi wygospodarować chwilę, by napisać coś nowego, a jeżeli już tę chwilę znajdę, to niejednokrotnie jestem tak wypompowana, że brakuje mi siły i pomysłów. nie mam zamiaru przerywać tej historii, bardzo chcę ją skończyć, w dodatku skończyć tak, jak to zaplanowałam na początku. jednak rozdziały będą pojawiać się rzadziej. postaram się, aby te przerwy były tak najkrótsze, jak to tylko możliwe.
mam też prośbę. komentarze, jak sama nazwa wskazuje, służą do komentowania. dlatego jeżeli ktoś chce zyskać rozgłos dla swojego bloga, to źle trafił. reklamę spod poprzedniego rozdziału już usunęłam i tak będę czynić z każdym kolejnym pozostawionym tu ewidentnym SPAMem. jeżeli nie macie nic do napisania na temat powyższego posta, to nie piszcie nic.
pozdrawiam i przepraszam za ewentualne błędy składniowe, ale po tym tygodniu padam na pysk i zaraz po meczu naszych chłopaków udaję się na zasłużony odpoczynek.
aśka.