Klawisze pianina są czarne i białe.

            Baśka przewróciła się na prawy bok i szczelniej okryła kołdrą czując, jak ktoś natarczywie szturcha ją w ramię. Próbowała walczyć z natrętem różnymi sposobami, począwszy od wymachiwania rękoma, a kończąc na wydobywającym się z jej gardła odgłosem przypominającym warczenie psa, jednak na nic się to zdało. Ktoś wciąż próbował wyrwać ją z objęć Morfeusza.

            - Co jest? – warknęła w końcu, lekko uchylając prawą powiekę.

- Basia, słyszysz mnie? – zapytał głos, którego póki co nie mogła rozpoznać. I nawet nie próbowała tego zrobić.

- Mhm, czego chcesz?

- Wstawaj, zamkniesz za mną drzwi – rozkazał.

- Nie mam siły – mruknęła dziewczyna, ponownie zamykając oczy. – Tak w ogóle, to kim ty jesteś?

- To ja, Michał, nie poznajesz mnie? – Głos nie był zasmucony, ale raczej zażenowany całą tą sytuacją.

- Aaa, Michał – wydukała Baśka, ponownie odpływając. – Fajnie, że wpadłeś, ale teraz nie mam czasu rozmawiać.

- Chodź tylko zamknąć drzwi – nalegał Kubiak.

- Ty to zrób.

- Baśka… - jęknął.

- Nie widzisz, że śpię? – Słowa, które wypowiadała trudno było rozpoznać.

- Dobra, w takim razie ja zamknę – westchnął Michał i wyprostował się. Baśka poczuła, jak materac wraca do poprzedniego kształtu. – Klucze zostawię u sąsiadki z trzeciego piętra.

- Nie ma mowy! – Dziewczyna zerwała się na równe nogi. – Już, zmiataj stąd!

            Kubiak niemalże wybiegł z mieszkania, poganiany przez kobiece zombie w przykrótkiej piżamie. Na pożegnanie tylko zmierzwił Baśce i tak potargane włosy. Dziewczyna wróciła do łóżka, ale nie mogła już zasnąć. Promienie porannego słońca przedzierały się przez stare żaluzje i powodowały, że dziewczyna nieustannie przewracała się z boku na bok, próbując ich unikać. W końcu dała za wygraną, zwlekła się z legowiska i podążyła do kuchni z zamiarem wypicia kawy tak mocnej, na jaką pozwoli jej zawartość słoika.

            Pojawił się jednak jeden problem. Kuchenny blat zajęty był przez zaskakującej wielkości karton przewiązany niebieską wstążką. Ziewając przeciągle i próbując dojść do tego, skąd pudło wzięło się w jej mieszkaniu, Baśka chwyciła przyczepiony do wstążki bilecik.

Elegancka sukienka na elegancką okazję. Mam

nadzieję, że Ci się spodoba. Pani ekspedientka

pomagała mi wybrać. Do zobaczenia,

M.K.

            Baśka prychnęła tak głośno, że obwąchujący karton Sierżant wystraszył się i uciekł na parapet. Co on sobie wyobraża? Że ja sama nie potrafię elegancko się ubrać? pomyślała, ale kierowana ciekawością rozwiązała niebieską wstążkę. Gdy uniosła pokrywę, jej oczom ukazał się idealnie złożony kawałek białej tkaniny.

            - Szkoda, że nie różowa – mruknęła z przekąsem, chwytając rogi materiału i unosząc go w górę.

            Sukienka była śliczna. Koronkowa, z długim rękawem i dekoltem w łódkę, delikatnie rozkloszowana. I zapewne okrutnie droga. Baśka przełknęła ślinę, a ręce zaczęły jej drżeć. Poczuła się dziwnie. Tak jakby sama ukradła ciuch ze sklepu. Nie zaszczycając sukienki kolejnym spojrzeniem, mogącym grozić bezgraniczną miłością, szybko złożyła ją w kostkę i włożyła z powrotem do kartonu.

            Z niemalże świątobliwym namaszczeniem odłożyła pudełko z ekskluzywnym prezentem na łóżko, zostawiając na później podjęcie decyzji, co z nim zrobić i usiadła w kuchni z kubkiem kawy i talerzem kanapek, których nie była w stanie zjeść po powrocie z pracy. Na samą myśl o zbliżającym się wieczorze jej nogi robiły się jak z waty.

            Myśl o stanięciu oko w oko z dwumetrowymi facetami napawała ją przerażeniem. Wcale nie chciała poznać kolegów Michała. Wolała usiąść z nim na sofie w jej mieszkaniu, zamówić pizzę i spędzić ten wieczór w towarzystwie wina za dziesięć złotych. Bała się. Bała się tego spotkania, bała się oceniających ją spojrzeń, bała się z pozoru serdecznych pytań i bała się niezręcznych odpowiedzi na nie. Nie chciała tam iść, tak bardzo nie chciała.

           

            Niepewnie przechadzała się po mieszkaniu w wysokich szpilkach i z ogromnym kokiem na czubku głowy. Michał czekał już na nią na dole, a ona wciąż nie mogła znaleźć swojej studniówkowej sukienki, w której zamiast do sali jednej z wałczańskich restauracji trafiła do pociągu Intercity zmierzającego w kierunku Berlina. Ostatecznie koncert znanej rockowej kapeli dostarczył jej więcej emocji, niż zrobiłaby to szkolna potańcówka.

            W końcu wyciągnęła ze sterty par dżinsów i podkoszulków czarną sukienkę na szerokich ramiączkach. Na dole była nieco pognieciona, ale załamania wyprostowały się, gdy Baśka włożyła na siebie ubranie. Dziewczyna po raz kolejny tego dnia zerknęła w lustro, strzepując białe nitki, które przyczepiły się do ciemnego materiału sukienki. Odniosła wrażenie, że kiedy ostatni raz miała ją na sobie, jej tyłek był przynajmniej o rozmiar mniejszy. W dodatku czuła się nieco komicznie ze zbitą kulą włosów sterczącą jej z głowy, więc ostatecznie ściągnęła gumkę i pozwoliła brązowym lokom opaść jej na ramiona.

            Na dźwięk dzwonka telefonicznego brzmiącego jak melodyjka z gry wyprodukowanej w latach dziewięćdziesiątych, Baśka nerwowo przeczesała ręką grzywkę, zarzuciła płaszcz na ramiona i wybiegła z mieszkania, prawie zapominając zabrać ze sobą torebkę. Gdy tylko zamknęły się za nią drzwi klatki schodowej, ze stojącej na parkingu taksówki wysiadł Kubiak. Miał na sobie czarny garnitur i zupełnie nie przypominał siebie.

            - Nie dało się zrobić czegoś z…? – zapytał, wskazując palcem na baśkowe włosy.

- Mam wrócić na górę? – Dziewczyna zatrzymała się w połowie drogi do taksówki. – Mój kot pewnie bardzo się ucieszy.

- Dobra, wsiadaj. – Michał otworzył przed nią drzwi, a po chwili wyszeptał pod nosem: - Może kierowca ma w schowku jakiś grzebień…

- Słyszałam! – warknęła Baśka, ale posłusznie wsiadła do samochodu, nie omieszkając jednak uprzednio wpakować łokieć w kubiakowy brzuch.

- W takim razie może w końcu wybierzesz się do fryzjera? – zaproponował.

- Bardzo chętnie, jeśli tylko mi za niego zapłacisz.

- Jeszcze nie jesteśmy po ślubie, a ty już wyciągasz ode mnie pieniądze – zaśmiał się, kręcąc głową z dezaprobatą. – Kupiłem ci sukienkę.

            Kubiak zlustrował Baśkę wzrokiem, a ta szybko spuściła głowę i wbiła spojrzenie w czubki swoich butów. Pomiędzy nimi zapadła niezręczna cisza, podczas której słychać było tylko pracę silnika taksówki i wieczorne wiadomości nadawane cicho przez lokalną rozgłośnię radiową.

            - Nie spodobała ci się? – zapytał w końcu Michał.

- Jest piękna – przyznała szczerze Baśka. – Najpiękniejsza, jaką kiedykolwiek widziałam.

- Dlaczego więc jej nie włożyłaś? – Nie mógł zrozumieć.

- To za drogi prezent, Michał.

- Daj spokój – westchnął. – Przecież nie wiesz, ile kosztowała.

- W pierwszym lepszym sklepie na rogu nie pakują ubrań w eleganckie pudełka – odparła Baśka. – Oddam ci ją przy najbliższej okazji.

- I co ja będę miał z nią zrobić? Ani nie mój rozmiar, ani nie mój styl…

- Zwrócisz ją z powrotem do sklepu.

- Wyrzuciłem paragon – oznajmił, rozkładając bezradnie ręce.

- Kłamiesz.

            Dziewczyna spojrzała na niego spod zmarszczonych brwi. Kubiak przez chwilę próbował wytrzymać jej wzrok. Po chwili jednak sięgnął do portfela, wyciągnął z niego paragon i nim Baśka zdążyła zainterweniować, podarł go na strzępki i wyrzucił przez okno. Po wszystkim uśmiechnął się niewinnie.

            - Naprawdę wyrzuciłem paragon.

- Jesteś idiotą – stwierdziła dziewczyna, zakładając ręce na piersi i kręcąc z politowaniem głową.

- Próbuję się dostosować – odparował Michał.

- Hahaha, dziecinna riposta.

- Następnym razem bardziej się postaram, obiecuję – przyrzekł. – A teraz wysiadaj, jesteśmy na miejscu.

            Kubiak zapłacił taksówkarzowi za kurs, a następnie obiegł samochód dookoła, by otworzyć Baśce drzwi i pomóc jej wysiąść. Szarmancko podał dziewczynie ramię, a ona chwyciła się go kurczowo, próbując opanować drżenie nóg.

            Z wnętrza najbardziej luksusowej restauracji w Jastrzębiu Zdroju dochodziły dźwięki rozmów i cicha muzyka. Baśka przez chwilę chciała uciekać gdzie pieprz rośnie, ale uścisk, którym oplotła rękę Michała był tak silny, że nie byłaby w stanie rozplątać go na tyle szybko, aby chłopak nie zdołał jej zatrzymać.

            Przy największym stole ustawionym pod ścianą siedzieli już prawie wszyscy zawodnicy Jastrzębskiego Węgla, a niektórym z nich towarzyszyły ich partnerki. Zajęci rozmową, nawet nie zauważyli, że Baśka i Michał weszli do środka. Dopiero gdy Kubiak odkaszlnął teatralnie zapanowała cisza, a wszyscy skupili swoją uwagę na nowoprzybyłej dwójce.

            - To jest właśnie moja… - Kto? Koleżanka? Przyjaciółka? Dziewczyna? - …Basia.

            Baśka uśmiechnęła się kątem ust i nieśmiało uniosła rękę w geście powitania. Znajomi Michała chyba wyczuli, że jest podenerwowana, bo po chwili wszyscy rzucili się na nią, ściskając jej dłonie i rzucając imionami. Dziewczyna nie zdołała zapamiętać ani jednego z nich.

            - Na co masz ochotę? – zapytał Kubiak, patrząc przez baśkowe ramię na menu, które trzymała w rękach.

- Na kanapkę z szynką – odparła cicho, żeby nikt nie słyszał. – Michał, tu wszystko jest strasznie drogie…

- Nie krępuj się, ja płacę.

- Wiem, nie o to chodzi – prychnęła. – Boję się, że takie ekskluzywne żarcie mi zaszkodzi. Grillowanie szparagi? Co to w ogóle jest?

- To co, mam skoczyć do kuchni i zapytać, czy mają kiełbasę? – spytał konspiracyjnym szeptem.

- No – skinęła głową. – Albo trochę mi doradź.

            Kubiak zaczął przekładać kartki menu. Baśka mogłaby przysiąc, iż poczuł się tak potrzebny, że aż spuchł z dumy.

            - Weź to – powiedział, wskazując na najdroższą porcję steku, jaką Baśka kiedykolwiek widziała. – Jadłaś chyba kiedyś wołowinę, nie?

- Jadłam? – Dziewczyna spojrzała na niego wzrokiem szukającym pomocy. – Nie wiem, mięso, to mięso…

- Nie ważne, na pewno będzie ci smakować.

- A ty co zamawiasz? – zapytała.

- Jeszcze nie wiem – odparł. – Póki co dbałem o twój żołądek.

- Weź to – zaśmiała się Baśka, wskazując na ostatnią pozycję w menu.

- A co, myślisz, że tego nie zjem?

- Tak właśnie myślę.

- Przyjmuję wyzwanie. – Kubiak przywołał kelnerkę. – Stek z rostbefu i policzki wołowe poproszę. A, jeszcze butelkę czerwonego wina.

            Kobieta zapisała zamówienie w notesie, uprzejmie podała szacowany czas jego zrealizowania i odeszła w kierunku kuchni.

            - Misiek, widzę, że dzisiaj bawisz się jak arystokrata – zaśmiał się brązowowłosy mężczyzna siedzący po drugiej stronie stoły. – Policzki wołowe? Próbujesz zaimponować koleżance?

            Czyli jednak koleżance…

            - Ja nie muszę jej nic udowadniać, Krzysiu – odparł Kubiak. – I tak mnie lubi.

- A nie pomyślałeś, że przyszłam tu raczej z litości, niż z sympatii? – zapytała Baśka, czym rozbawiła całe towarzystwo. Ten nagły wybuch śmiechu nieco ją zawstydził

            Gdy na stole stało już osiem pustych butelek po winie, nawet Baśka przestała być spięta. Kubiak co jakiś czas zerkał na nią z rozbawieniem, gdy wdała się w żywiołową dyskusję z siedzącym obok niej chłopakiem - Grekiem mieszkającym na co dzień na Ukrainie. Albo na odwrót. Dziewczyna nie radziła sobie z kodowaniem tego typu informacji. Niekiedy mieli drobne problemy w porozumieniu się, gdyż jej angielski był na podobnym poziomie, jak jego polski, ale próbowali sobie pomóc gestykulacją, niekiedy zbyt żywiołową.

            Kiedy jeden z kelnerów przyszedł oznajmić im, że muszą opuścić restaurację, gdyż dawno minęła już godzina zamknięcia lokalu, rozległ się zbiorowy okrzyk buntu. Wtedy Baśka poczuła nagły przypływ odwagi i w spontanicznym odruchu zaproponowała, żeby przenieśli imprezę do baru. Wypity alkohol sprawił, że nikt nie spostrzegł, iż eleganckie stroje nie pasują do tego typu knajpy i wszyscy ochoczo przystali na jej propozycję.

            Sebastian rozdziawił usta ze zdziwienia na widok wchodzącej do baru bandy ludzi, na której czele stali Baśka i jej nowy kolega, który śpiewał jakąś piosenkę w dziwnym języku, a dziewczyna nieudolnie wybijała rytm, klaszcząc w dłonie. Bastek szybko pozbierał szczękę z podłogi i czym prędzej złączył ze sobą kilka stolików, przywołując do nich swoich nowych klientów. Zaraz po tym poprosił Baśkę na stronę.

            - Co to jest? – zapytał rozbawiony i gestem nakazał jej napełniać kufle piwem. – Skąd ty ich wytrzasnęłaś?

- Pozamykali wszystkie restauracje w mieście, więc postanowiliśmy przenieść się tutaj – wyrzuciła z siebie dziewczyna, walcząc z plączącym jej się językiem. – Cieszysz się?

- Cieszę się, bardzo się cieszę – odparł Sebastian. – Ale mogłaś mnie uprzedzić, jakoś bym się przygotował…

- Spokojnie, pomogę ci i raz dwa się z tym uwiniemy.

- Miałem raczej na myśli przygotowanie psychiczne – westchnął i wręczył Baśce tacę z poustawianymi na niej kuflami. – Masz, zanieś to swoim przyjaciołom. Tylko nie porozlewaj!

            Dziewczyna sprawnym krokiem barmanki przedefiladowała między stolikami. Pojawienie się pełnych piwa kufli wywołało dziecięcą euforię w graczach Jastrzębskiego Węgla, nieco mniej zachwycone były ich partnerki. Jednak starały się robić dobrą minę do złej gry i z uśmiechem szeptały swoim mężczyznom do ucha: Tylko to jedno, dobrze?

            - I co, jest aż tak źle? – zagaił Michał, kiedy Baśka usiadła obok niego.

- Nie, w sumie, to całkiem nieźli ci twoi koledzy – odparła, odruchowo mierząc wszystkich wzrokiem. Kubiak odchrząknął znacząco, na co dziewczyna natychmiast dodała: - Mówię oczywiście o charakterze! Są bardzo mili…

            Chłopak przygarnął ją do siebie i zmierzwił jej włosy. Baśka speszyła się nieco. Był to pierwszy tak poufały gest, na jaki zdecydował się Kubiak w obecności swoich kolegów.

            - Cieszę się – powiedział, nadal obejmując ją ramieniem. – Zauważyłem, że całkiem nieźle dogadujesz się z Filippovem.

- Z kim? – Baśka wytrzeszczyła oczy.

- Z Dimą Filippovem – powtórzył Michał. – Nie przedstawił ci się?

- Ach, z Dimą Filippovem! – wykrzyknęła nieco zbyt głośno. – Oczywiście, że się przedstawił, po prostu gdzieś umknęło mi jego nazwisko…

           

            Po którymś z kolei ostatnim piwku wszyscy zaczęli rozchodzić się do domów, dziękując reszcie za świetny wieczór i wyrażając nadzieję na kolejne spotkanie w takim gronie. Baśka i Kubiak ściskali mnóstwo rąk, aż w końcu w barze zostali tylko oni i kilkoro najbardziej wytrwałych jego klientów. Wiszący nad bufetem zegarek wskazywał godzinę za dziesięć piątą.

            - Idziemy? – Michał ziewnął przeciągle. – Nie wiem, czy mam powiedzieć, że jest późno, czy że jest wcześnie.

- Pomogę Bastkowi to posprzątać i możemy lecieć.

            Baśka zebrała puste kufle na tacę, a następnie – wbrew protestom Sebastiana – przetarła mokrą szmatką wszystkie stoliki w barze. Gdy skończyła, zarzuciła na siebie płaszcz i wyciągnęła rękę w stronę Kubiaka.

            - Chodź.

            W powietrzu czuć było, że nadchodzi zima. Temperatura spadła już poniżej zera, a płytkie kałuże, które utworzyły się przy nierównych chodnikach pokryły się cienką warstewką lodu. Wiejący wiatr szczypał w twarz, zamieniał palce u rąk w zgrabiałe paluchy. Dni, podczas których słońce zaczynało wychylać się zza horyzontu wczesnym rankiem, dawno już przeminęły.

            - Usiądźmy – zaproponowała Baśka, gdy dotarli do przystanku autobusowego.

- Oszalałaś? – zganił ją Kubiak. – Przecież przymarzniemy do tych krzesełek!

- Proszę, chociaż na chwilkę. – Dziewczyna nie czekała już na zgodę. – Od tych butów piekielnie bolą mnie nogi.

            Baśka ściągnęła wysokie szpilki ze stóp. Nie przeszkadzało jej nawet to, że w rajstopach zrobiła się dziura, przez którą wyglądał duży paluch. Liczyła się tylko ulga, jaką odczuła po pozbyciu się morderczego obuwia.

            - Kobiety… - westchnął Michał z dezaprobatą. – Najpierw coś zakładają, a później jęczą, że im niewygodnie…

- Następnym razem założę tenisówki, nie ma sprawy.

- Tylko spróbuj! – Pogroził jej palcem, a później uśmiechnął się i poruszył znacząco brwiami. – W tych butach masz nawet niezłe nogi…

- Czyli w innych są słabe?

- Tak.

- Jesteś skreślony, Kubiak – warknęła Baśka i rzuciła w chłopaka torebką.

- A ty niebezpieczna – odparował tamten. – Chodź lepiej do domu, zanim zrobisz komuś krzywdę.

- Nie dam rady… - jęknęła. – Umieram.

- Jest zimno, nie będziemy tutaj siedzieć. – Michał był nieustępliwy.

- To weź mnie na barana! – wykrzyknęła radośnie Baśka i wyciągnęła ręce jak mała dziewczynka.

- Nie ma mowy. – Kubiak skrzyżował ramiona na piersi. – Jak nie chcesz iść, to zamówię taksówkę.

- A co, nie dasz rady? – podpuszczała go. – Przecież to tylko kawałek…

- Już widzę, jak w tym stanie idę przez miasto z tobą na plecach…

            Michał zrobił dwa kroki w bok i wyciągnął telefon. W czasie, kiedy on próbował połączyć się z jedną z korporacji taksówkarskich, coś z impetem wpadło na Baśkę, po czym usadowiło się na jej kolanach.

            - Bunia! – wykrzyknął radośnie Kuba, obejmując ją za szyję rękoma.

- Cześć, młody. – Kompletnie zaskoczona, pogłaskała chłopca po jasnych włosach.- Co ty tutaj robisz? Jesteś sam?

- Zwariowałaś? – Kuba spojrzał na nią wybałuszonymi oczami. – Rodzice nigdy by mnie nie wypuścili samego z domu! A już na pewno nie o tej godzinie. Jestem z babcią.

- To w takim razie gdzie ona jest?

- Uciekłem jej – odparł beztrosko, najwidoczniej bardzo z siebie zadowolony.

- Co takiego?! – Baśka poczuła, jak rośnie jej ciśnienie.

- Fuj, Bunia… - Chłopiec skrzywił się z obrzydzeniem i pomachał sobie otwartą dłonią przed twarzą. – Strasznie śmierdzisz. Tata też zawsze tak śmierdzi, jak wraca z…

            - Tu jesteś! – Do przystanku dotarła zziajana staruszka, trzymająca w ręku dziecięcy plecak w kolorowe misie. Jej krótkie włosy sterczały w różnych kierunkach, a apaszka ledwo trzymała się na kościstej szyi.

- Kurczę felek… - mruknął wyraźnie niezadowolony Kuba, wciąż jednak siedział na baśkowych kolanach. Nie uszło to uwadze jego babci, która spojrzała na dziewczynę ze strachem.

- Zostaw natychmiast mojego wnuka, ty...!

- Babciu, to jest Bunia – przerwał wywód kobiety Kuba.

- Kto taki?

- Barbara. – Baśka postanowiła zainterweniować i zsadziwszy chłopca z kolan, podeszła do jego babki, wyciągając w jej kierunku dłoń. – Jestem koleżanką Sebastiana. Pracujemy razem.

- Mogłam się domyślić… - syknęła jadowicie, nie ściskając wyciągniętej w jej kierunku ręki. – Tylko mój zięć może zadawać się z takim marginesem społecznym…

            Dziewczyna zauważyła, jak przyglądający się do tej pory biernie Kubiak otwiera usta, by coś powiedzieć i uciszyła go gestem.

            - Proszę zabrać stąd Kubę – nakazała. – I następnym razem niech pani lepiej go pilnuje.

- Żadna małolata nie będzie mi mówić, jak mam zajmować się własnym wnukiem! Ja wychowałam trójkę dzieci – odparowała tamta, po czym zwróciła się do Kuby: - A z tobą, mój panie, porozmawiam sobie w domu!

            - Kto to był? – zapytał Michał, gdy chłopiec i ciągnąca go za rękę staruszka zniknęli za rogiem.

- Kuba – odparła. – Syn Sebastiana i przy okazji jedyny znany mi przedszkolak, który zdążył już zakwestionować istnienie Świętego Mikołaja, a w każdym razie logistykę jego podróży.

- Nigdy bym nie pomyślał, że masz taki dobry kontakt z dziećmi.

- Ja też – westchnęła Baśka. – Tylko ze staruszkami nie potrafię znaleźć wspólnego języka…

            Chwilowo oślepiły ich światła nadjeżdżającego samochodu i przy autobusowej zatoczce zatrzymała się taksówka. Baśka natychmiast ruszyła w jej kierunku, nie zawracając sobie głowy tak przyziemnymi sprawami, jak zakładanie butów. Gdy zajęła miejsce, wzrokiem zakomunikowała Michałowi, że nie ma zamiaru przesunąć się na miejsce obok i ten musi obejść samochód i wsiąść z drugiej strony. Kubiak pokręcił z dezaprobatą głową, ale wykonał to nieme polecenie.

            Zatapiając się w miękkim siedzeniu, Baśka poczuła, jak z miejsca ogarnia ją senność. Nawet nie była w stanie stłumić ziewnięcia. Potarła wierzchem dłoni zmęczone oczy, jeszcze bardziej rozmazując makijaż i oparła się o ramię Kubiaka. Pod głowę podłożyła sobie złożony w kostkę szalik. Chłopaka przeszedł nagły dreszcz. Niepewnie spojrzał na jej spokojną twarz, przymknięte powieki pokryte resztkami ciemnofioletowego cienia, rzucające długie cienie na blade policzki rzęsy. Nie mógł się powstrzymać i opuszkami palców przejechał po jej splątanych włosach, wyraźnie zaznaczonej linii żuchwy i zatrzymał się przy podbródku. Przypomniał sobie, jak zabawnie wysuwała go do przodu, gdy się denerwowała. Uśmiechnął się na to wspomnienie.

            Taksówka zatrzymała się przed blokiem Baśki. Michał trącił ją delikatnie w ramię. Dziewczyna gwałtownie podniosła głowę. Szalik osunął się na podłogę.

            - Spałam? – zapytała. Michał skinął głową.

- Odprowadzę cię – zaproponował.

- Nie, dzięki, nie trzeba. – Baśka niezgrabnie wygramoliła się z taksówki. – Jest zimno, nie wychodź.

            Kubiak nie posłuchał jej protestów. Kazał taksówkarzowi poczekać chwilę, a sam wysiadł i złapał pod ramię Baśkę, która jednak postanowiła obuć stopy w szpilki. Powoli podeszli do drzwi klatki schodowej i stanęli naprzeciwko siebie.

            - No to… na razie – powiedziała Baśka, obracając w palcach plastikową figurkę przyczepioną do kluczy.

- Cześć – odparł Michał, ale nie ruszył się z miejsca.

            Oboje stali przed wejściem do bloku, przestępując z nogi na nogę.

            - Fajnie było poznać twoich znajomych.

- Cieszę się, że ich polubiłaś.

            Obcasy baśkowych butów stukały o beton.

            - Chyba już pójdę – bąknęła, nie wiedząc czemu, czując się bardzo skrępowana.

- Zadzwonię do ciebie jutro.

            Żadne z nich nadal nie ruszało się z miejsca.

            - Pocałuj ją, do jasnej cholery, i kończcie tę schadzkę! – Czyjś krzyk przerwał panującą ciszę. To Stara Raszpla wychyliła głowę z okna swojego mieszkania. – Radia przez was nie słyszę!

            Baśka spojrzała najpierw na Raszplę, później na Kubiaka i wybuchła pełnym zażenowania śmiechem. Nie zdążyła jednak wyśmiać się do końca, bo nagle Michał objął ją w talii, przyciągnął do siebie i dotknął ustami jej ust. Językiem drażnił jej język. Wargami delikatnie całował jej wargi. Baśka przez moment była zupełnie zdezorientowana, ale w końcu zarzuciła Michałowi ręce na szyję i oddała jego pocałunki.

            - Zadzwonię do ciebie jutro – powtórzył Michał, gdy ich usta się rozłączyły.

- Dzisiaj – poprawiła go Baśka.

- Dzisiaj – zreflektował się. – Dobranoc.

            Dziewczyna zdjęła ręce z barków Michała, chociaż wcale nie miała na to ochoty. Patrzyła, jak chłopak wsiada do taksówki i dopiero gdy auto zniknęło za rogiem, weszła do klatki schodowej. Gdy przechodziła obok mieszkania Starej Raszpli, rzuciła jej radosne dzień dobry, dobrze wiedząc, że kobieta czai się za uchylonymi drzwiami. Nie myliła się. Zdemaskowana staruszka nieudolnie próbowała cicho się oddalić, co jednak jej się nie udało i huk zamykanych drzwi poniósł się echem po całej klatce schodowej.

            Baśka wparowała do mieszkania jak burza, uśmiechnięta od ucha do ucha. Machnęła najpierw jedną nogą, później drugą, a za każdym tym machnięciem czarne szpilki wzlatywały w powietrze i z głuchym stuknięciem lądowały na podłodze. Zdezorientowany Sierżant wspiął się na parapet i stamtąd obserwował swoją szaloną właścicielkę.

            Z rzuconej pod krzesło torebki wydobył się krótki dźwięk. Baśka przykucnęła i drżącymi z podniecenia rękoma wyciągnęła z niej telefon. Gdy zobaczyła widniejący na wyświetlaczu napis Kubiak poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła.

zostawiłaś szalik.

podrzucę Ci go wieczorem.

            Mina nieco jej zrzedła. Spodziewała się czegoś zgoła innego. Nie zdążyła jednak nawet zamknąć wiadomości, a telefon zabrzęczał po raz drugi.

dziękuję za wczorajszy wieczór i dzisiejszy

ranek. za ranek szczególnie.

            Kąciki jej ust mimowolnie uniosły się jeszcze wyżej. Musiała usiąść, bo nogi miała jak z waty. Powoli wystukała odpowiedź.

chętnie go powtórzę. i wieczór i ranek.

 ________________________________

halo, jest tu ktoś? :) 

bo ja jestem, Basia jest, Michaś też. tylko czasu za bardzo nie ma, ale już biegnę do Waszych opowiadań i postaram się wszystko nadrobić do końca tygodnia. ściskam mocno,

aśka.