Przestańmy się spieszyć.

            Tocząc zacięty bój z opadającymi ze zmęczenia powiekami i ledwo powłócząc nogami, Baśka wracała z pracy. Raz po raz utykała w śniegowych zaspach, których niezliczona ilość nagromadziła się przez noc na ulicach Jastrzębia. Przed zostaniem zdmuchniętą przez podmuchy lodowatego wiatru ustrzegły ją tylko dwie ciężkie reklamówki, które dźwigała w dłoniach. Im bliżej domu była, tym realniej czuła dotyk miękkiej poduszki na swoim policzku. Całonocne lawirowanie pomiędzy stoikami z tacą w rękach ogromnie ją wykończyło i nawet nagły przypływ gotówki, zwany także wypłatą nie wywołał w niej takiego entuzjazmu, który byłby w stanie przezwyciężyć zmęczenie.

            Ułamek sekundy, tyle czasu zajęło Baśce zmienienie pozycji z wertykalnej na horyzontalną. Nie miała nawet możliwości pomachać nieporadnie rękoma. Kontakt podeszwy nieprzystosowanego do zimowych warunków buta z oblodzoną kałużą zapewnił jej twarde lądowanie na pokrytym piaskiem i udeptanym śniegiem chodniku.

            - Bombowo – warknęła Baśka, zaciskając dłonie w pięści i zamykając oczy, by nie widzieć toczących się po ziemi pomarańczy i innych rzeczy, które wypadły z siatek z zakupami. - Tego właśnie mi brakowało do osiągnięcia ekstazy.

            Wzięła trzy głębokie wdechy i kiedy już wydawało jej się, że ochłonęła na tyle, by móc podnieść się z ziemi i kontynuować podróż do domu - tym razem będąc bardziej ostrożną - nad jej głową z zawrotną prędkością przeleciała śniegowa kulka.

            - Co do... - zaczęła dziewczyna, ale nie dane jej było dokończyć, bo za pierwszą śnieżką podążyła następna, która zakończyła swój lot na nieosłoniętym czapką baśkowym czole.

- Straszna z ciebie oferma.

            Napastnik w osobie Michała Kubiaka stał na parkingu i beztrosko formował w dłoniach kolejny pocisk.

            - Zabiję cię! - ryknęła Baśka, próbując stanąć na nogi, ale na niewiele się to zdało. Zdenerwowanie nie sprzyjało walce z działającą grawitacją.

- No popatrz, właśnie miałem zamiar ci pomóc, ale te groźby... - Kubiak potarł podbródek okrytą rękawiczką dłonią. - Czy one nie są przypadkiem karalne?

- Zamknij się i chodź tutaj! - Rumieniec, który ujemna temperatura wymalowała na policzkach i nosie dziewczyny pokrył już całą twarz. Zapewne przyczynił się do tego nietłumiony gniew.

- A jesteś szczepiona? - zachichotał, ale ostatecznie postanowił podejść do dziewczyny, pomimo że jej zmarszczone brwi i ściągnięte w cienką linię usta zwiastowały kolejny wybuch gniewu.

            Mocno trzymając się wyciągniętej dłoni Kubiaka, tocząc zacięty bój z rozjeżdżającymi się w różne strony nogami, Baśce udało się w końcu przyjąć pozycję pionową. Stawiając kroki o wiele ostrożniej niż uprzednio, zaczęła wkładać walające się na chodniku zakupy z powrotem do reklamówki.

            - Poczekaj, ja to zrobię – pospieszył z pomocą Michał, niemalże wyrywając dziewczynie siatkę z ręki. - Znowu się poślizgniesz i jeszcze coś sobie złamiesz.

- Nie kłam, że aż tak się o mnie martwisz. - Baśka z chęcią oddała Kubiakowi pałeczkę, a sama stanęła na w miarę bezpiecznym fragmencie obsypanego śniegiem trawnika.

- Masz rację – odparł tamten, szybko uporawszy się z bałaganem. - Mogłabyś przypadkiem walnąć głową w ziemię, chociaż na jakiś czas byłby z tobą spokój.

- Menda – wysyczała przez zęby.

            Kubiak pokazał dziewczynie język, a następnie mocno przytulił ją do siebie, całując najpierw w czoło, a później w czubek lodowatego nosa.

            - Tęskniłam za tobą, wiesz? - wyszeptała Baśka.

- Nie żartuj, przecież widzieliśmy się jakieś... - Michał spojrzał na zegarek – dziesięć godzin temu.

- Jesteś okropny! - krzyknęła, uderzając go pięścią w ramię. - Gdybym to dziesięć godzin przespała, a nie przepracowała, to też bym nie tęskniła.

- Serio? - Kubiak wciąż trzymał dziewczynę w uścisku, pomimo że ta usilnie próbowała się wyswobodzić.

- Dobra, nieważne, zapomnij. - Baśka odwróciła wzrok. - Czuję się teraz żałośnie.

- Dlaczego?

- I jeszcze się głupio pytasz?

            Dziewczynie udało się w końcu uwolnić z kubiakowych objęć, jednak wyrwać mu z rąk siatek już nie dała rady.

            - Basia, nie obrażaj się – zaśmiał się Michał. - Żartowałem sobie.

- Jasne – warknęła.

- Chodź, odniesiemy te zakupy i pójdziemy na spacer.

- Nie mam siły – odparła zdawkowo Baśka.

- Przed chwilą powiedziałaś, że tęskniłaś za...

- ...za moim łóżkiem – dokończyła za Kubiaka i korzystając z chwili jego dekoncentracji przejęła reklamówki z zakupami. - Serio, padam z nóg, zadzwonię do ciebie jak się wyśpię.

- Przecież mogłem zanieść te...

- Do usłyszenia, pa! - znów mu przerwała i popędziła w stronę swojego bloku. Jeżeli mianem pędu można określić niepewny trucht o prędkości zbliżonej do tej rozwijanej przez przechadzającej się po podwórku i raz po raz dziobiącej w trawie kurę.

            Telefon zabrzęczał po raz szósty. Tym razem Baśka nie mogła go już zignorować. Na oślep wyciągnęła rękę i zaczęła wodzić dłonią po podłodze, próbując natrafić na dzwoniące urządzenie. Nawet nie musiała spoglądać na wyświetlacz – dobrze wiedziała, kto śmie ją niepokoić.

            - Czego chcesz? - dosłownie warknęła w słuchawkę, bo po przebudzeniu jej głos był zachrypnięty.

- Ulepić bałwana – odparł Kubiak.

- Nie ma mowy.

- Przecież obiecałaś... - żachnął się.

- Nieprawda.

- Dawaj, Baśka, nie można przespać całego dnia! - Michał był nieustępliwy.

- Oczywiście, że można – stwierdziła Baśka. - I właśnie taki mam zamiar. Dobranoc!

- Jestem u ciebie za pół godziny! - Tylko tyle zdążył wykrzyczeć, zanim dziewczyna rozłączyła się i odłożyła telefon z powrotem na podłogę.

            Baśka przetoczyła się na plecy i potarła oczy wierzchem dłoni. Wiedziała, że nie ma sensu zasypiać po raz kolejny, bo jeżeli Kubiak mówi, że będzie u niej za pół godziny, to faktycznie to zrobi i wywlecze ją z łóżka choćby miał ją ciągnąć za duży palec u nogi.

            Sierżant śledził uważnie każdy ruch swojej właścicielki czekając na to, aż ta znajdzie się w pobliżu kuchni. Wtedy miał zamiar doskoczyć do niej jednym susem i głośnym miauczeniem dopominać się o jedzenie. W razie niewysłuchania prośby przekazanej w sposób dźwiękowy, w grę wchodziło ewentualne zastosowanie ostrych pazurów ukrytych w poduszkach kocich łapek. Ich bezpośredni kontakt ze skórą baśkowych łydek niechybnie przyniósłby oczekiwane rezultaty.

            Rządny krwi i mięsa kocur nie musiał jednak stosować swojej ukrytej broni. Gdy tylko Baśka przestąpiła próg kuchni, wyciągnęła z lodówki kotleta wielkości talerza, który całkowicie zaspokoił głód zwierzęcia.

            - Nie zamknęłaś drzwi – rzucił Kubiak, przekraczając próg mieszkania.

- A ty nie zapukałeś – dobiegła go z łazienki odpowiedź Baśki.

- Nie pyskuj – uciął ich kłótnię, podchodząc do dziewczyny i obejmując ją w pasie.

- Strasznie romantyczna sytuacja. - Baśka przewróciła oczami. - Z tą pastą do zębów w buzi czuję się jak dama.

- Wybacz, następnym razem sprawdzę zawartość twojej jamy ustnej, zanim będę chciał cię przytulić.

- Będę pod wrażeniem twojej przenikliwości – odparła. - A teraz wynocha.

- Co? - Michał rozdziawił usta. Nie sądził, że po tych kilku przytykach Baśka obrazi się na tyle, by wyganiać go z mieszkania.

- Muszę się przebrać, wypad z łazienki.

            Kubiak roześmiał się po części ze swojej niedomyślności, po części z sytuacji, która przedstawiała się w ten sposób, że średniej postury dziewczyna natarła na niemalże dwumetrowego faceta, próbując zmusić go do opuszczenia pomieszczenia. Z rozbawienia nawet nie był w stanie protestować, chociaż próbował to zrobić.
          Śnieg i minusowa temperatura nie były baśkowymi ulubionymi warunkami meteorologicznymi. W ogóle żadna pogoda nie odpowiadała jej w stu procentach. Zimą było za zimno, latem za gorąco, jesienią za mokro, a wiosną unoszące się w powietrzu pyłki powodowały, że odzywała się jej alergia. Dziewczyna liczyła na to, że gruby sweter z golfem i rajstopy założone pod dżinsowe spodnie uchronią ją przed chłodem i śmiercią z przemarznięcia.

            - Gotowa? - zapytał Michał, w odpowiedzi otrzymując potwierdzające skinienie głowy i palce obleczonej rękawiczką dłoni splatające się z jego palcami.

            Na zewnątrz zapadł już mrok, co podczas zimowych późnych popołudni było czynnikiem absolutnie normalnym. Wiał wiatr, który lekko smagał niczym nieosłonięte nosy i policzki, ale śnieg nie zacinał w twarze przemykających ulicami Jastrzębia ludzi, tylko padał sobie równo, powiększając utworzone przy drogach zaspy.

            Z planowanego lepienia bałwana niewiele wyszło. Biały puch był zbyt sypki i nie dało się ulepić z niego kulki większej od rozmiaru zwiniętej w pięść dłoni, chociaż Kubiak przez długi czas cierpliwie próbował utoczyć coś gabarytami przypominającego bałwanią rzyć. Baśka tylko przyglądała się jego poczynaniom, raz po raz ziewając przeciągle i pocierając skostniałe z zimna ramiona. W końcu Michał dał za wygraną i – ku uciesze dziewczyny – zrezygnował z prób ulepienia śnieżnego ludka, zamiast tego proponując spacer zakończony wizytą w kawiarni.

            Ubity i posypany piaskiem śnieg skrzypiał pod ich nogami, kiedy szli chodnikiem, trzymając się za dłonie. Gdyby nie dokuczliwe zimno, można by powiedzieć, że byo nawet przyjemnie.

            - Co robisz w święta? - zapytał ni stąd i zowąd Kubiak.

            Baśka zatrzymała się raptownie, zupełnie zbita z tropu tym pytaniem. Uścisk ich dłoni nieznacznie się poluźnił.

            - A dlaczego pytasz? - odbiła piłeczkę, próbując ukryć zdenerwowanie.

- Najpierw odpowiedz – naciskał Michał.

            Dziewczyna wyswobodziła swoją rękę i zaczęła kręcić młynka palcami. Była pewna, że gdy tylko się odezwie, głos będzie drżał jej tak samo jak ciało. Nie wiedziała, czy powiedzieć prawdę, czy może lepiej zataić co nieco. W końcu zdecydowała się na pozornie najbezpieczniejszą opcję.

            - Jeszcze nie wiem – odparła wymijająco.

- Nie jedziesz do Wałcza? - drążył temat Kubiak.

- Nie zapowiedziałam się, ale może... – przyznała, po czym powtórzyła: - Jeszcze nie wiem.

- Moja mama przyjeżdża jutro do Jastrzębia, Błażej też niedługo przyleci – oznajmił chłopak, a Baśka już wiedziała, co dalej chce powiedzieć. I modliła się w duchu, by jednak tego nie zrobił. - Byłoby mi miło... Nie. Nam byłoby miło, gdybyś przyszła.

- Kiedy? - Baśka czuła, że głupieje.

- No w święta. - Michał próbował się uśmiechnąć, ale widać było, że on także jest zdenerwowany. - Ale wcześniej też możesz, jeśli...

- Nie – przerwała mu gwałtownie. Nawet zbyt gwałtownie, z czego momentalnie zdała sobie sprawę. - To znaczy... Ja bardzo chętnie, ale... Boże Narodzenie to rodzinne święta i... Wiesz... Ja nie jestem waszą rodziną.

- I co z tego? Może kiedyś będziesz.

- Oświadczasz mi się? - Baśka żartem próbowała dodać sobie animuszu, jednakże Kubiak nie był skłonny do dowcipkowania. Nic nie odpowiedział, tylko wzrokiem dawał dziewczynie do zrozumienia, żeby kontynuowała. - Michał, naprawdę uważam, że powinniście spędzić ten czas tylko we czwórkę.

- A ja nie – oznajmił stanowczo. - I wiesz co mi się wydaje?

            Baśka myślała, że to pytanie retoryczne, ale po chwili ciszy, która zapanowała i przenikliwym wzroku Michała w końcu domyśliła się, że musi się odezwać.

            - Co?

- Że ty po prostu nie chcesz przyjść – powiedział.

- To nie tak! - zaoponowała dziewczyna.

- O co chodzi, Baśka? - Kubiak nie był poirytowany. W jego głosie słychać było raczej troskę. - Boisz się?

- Ja po prostu... - Nie wiedziała, co odpowiedzieć. - Ja chyba chciałabym pojechać do tego Wałcza.

            To było kłamstwo tak grubymi nićmi szyte, że aż bała się spojrzeć w kubiakowe oczy, bo była przekonana o tym, co zobaczy – wzrok w mówiący łżesz i uniesioną z niedowierzania brew. W końcu jednak odważyła się zerknąć w kierunku chłopaka. Na widok wyrazu jego twarzy niemalże ugięły się przed nią kolana. On jej uwierzył!

            - Tęsknisz za rodziną? - zapytał z zupełnie szczerym przejęciem.

            Baśka bezgłośnie przełknęła ślinę. Okłamała go. Pierwszy raz w życiu go okłamała, a on się nie zorientował. Chciała się przyznać, krzyknąć, że wcale za nimi nie tęskni, chciała się przyznać, ale wszystkie te prawdziwe słowa utknęły jej w gardle. Tak już jest, że jedno kłamstwo napędza drugie. To swego rodzaju błędne koło - gdy skłamiesz po raz pierwszy, później trudno jest przestać, wszystko nabiera rozpędu. Dlatego właśnie, choć na końcu języka miała słowa Michał, zwolnijmy, nie mogła ich wypowiedzieć.

            - Wiem, że wyrządziłam im ogromną krzywdę.

- Cieszę się, że do tego doszłaś. - Kubiak uśmiechnął się do niej i ponownie złapał ją za dłoń. Targana wyrzutami sumienia Baśka chciała się wyrwać, ale nie zrobiła tego.

- Tak, ja też. - Znów kłamstwo.

- Zadzwonisz do nich wcześniej?

- Nie, wolałabym, żeby to była niespodzianka. - Nigdy nie przypuszczała, że łgarstwo będzie ją tyle kosztować. - Michał, możesz odprowadzić mnie do domu? Trochę źle się czuję.

- Co się dzieje? - Kubiak zmartwił się nie na żarty. - Może potrzebujesz lekarza?

- Nie wygłupiaj się, to tylko ból głowy. - Próbowała się uśmiechnąć. - Nie wyspałam się dzisiaj.

- Jasne, rozumiem. - Wciąż patrzył na nią zatroskanym wzrokiem. - Chodź tędy, będzie bliżej.

            Zamknięte drzwi mogą tłumić dźwięki z zewnątrz, lecz nigdy nie stłumią wyrzutów sumienia.
________________
napiszę tylko tyle: jak tu nie kochać naszych siatkarzy?
aśka.