Będę za Tobą tęsknić, kiedy odejdziesz.

            Tej nocy Baśka nie mogła zasnąć. Nieustannie przewracała się z boku na bok, to znów leżała na wznak, wpatrując się tępo w sufit. Zrobiła w życiu wiele złych rzeczy, o wiele gorszych od kłamstwa, ale jeszcze nigdy nie miała wyrzutów sumienia. Nie takich. Co się w niej zmieniło? Czyżby teraz miała kajać się przed samą sobą za każdym razem, gdy będzie mijać się z prawdą?

            Czas płynął niewyobrażalnie wolno. Baśka była przekonana, że odkąd tak leży, nie mogąc zmrużyć oka minęła już cała wieczność, podczas gdy zegarek na wyświetlaczu telefonu twierdził, że niespełna półtorej godziny. Dziewczyna wierciła się, zazdroszcząc tym samym pochrapującemu w nogach łóżka Sierżantowi. Sama próbowała zmieniać pozycję, jednak wszystko na nic. Bez względu na to, czy leżała na brzuchu, na wznak, na jednym boku, na drugim – sen nie chciał nadejść.

            Promienie zimowego słońca, które wdarły się do mieszkania przez nieosłonięte żaluzjami okna, nie zostały powitane z entuzjazmem. Pomimo wykańczającego całonocnego błagania Morfeusza o najmniejszą choćby dawkę snu, Baśka nie oczekiwała nowego poranka z utęsknieniem. Wręcz przeciwnie. Na samą myśl o nim, robiło jej się niedobrze.

            Nowy dzień oznaczał konieczność podjęcia decyzji. I – co gorsze – wprowadzenie jej w życie. Co teraz? To pytanie dziewczyna zadawała sobie na okrągło. Nie mogła tak po prostu uciec bez słowa, nie potrafiła. Już nie. Zdawała sobie sprawę z tego, że pozostała jej tylko jedna opcja, jednak usilnie próbowała wymyślić jakieś inne wyjście z sytuacji. Nie chciała tam wracać, tak bardzo nie chciała.

            Sierżant przebudził się, ale nadal leżał w nogach łóżka, od czasu do czasu machając leniwie ogonem. Tego dnia wyjątkowo zrezygnował z będącego już tradycją porannego pokazu kociej muzyki i tylko uważnie przyglądał się Baśce, jakby czuł, że coś ją trapi.

            Uciekaj radził uporczywy głosik w jej głowie. Skończ to. Natłok myśli i skrajnych emocji rozsadzał ją od środka. Miała ochotę krzyczeć, bić pięściami w ścianę. Tylko co by to dało?

            W końcu Baśka wyskoczyła z łóżka. Miała tego dosyć. Bezczynne leżenie jedynie potęgowało poczucie beznadziei. Dopadła do leżącej pośrodku pokoju walizki i zaczęła wrzucać do niej walające się po mieszkaniu ubrania. Nie zajęło jej to wiele czasu, bowiem walizka nie była jeszcze do końca rozpakowana od czasu jej ostatniej, nieco przedwcześnie zakończonej wyprawy.

            - Sierżant, wskakuj – zakomenderowała Baśka, wskazując palcem na sporych gabarytów materiałową torbę. Kot machnął dumnie ogonem i posłał dziewczynie pełne pogardy spojrzenie spod półprzymkniętych powiek, jakby podróż w byle jakim kawałku szmaty była poniżej jego godności, ale w końcu dał się przekonać i z właściwą sobie gracją zeskoczył z łóżka.

            Lodowate podmuchy zimowego powietrza brutalnie chłostały Baśkę w twarz, gdy z Sierżantem pod pachą zmierzała na przystanek. Autobus już stał w zatoczce, także dziewczyna musiała podbiec kawałek, modląc się przy tym w duchu, by się nie poślizgnąć i nie złamać karku.

            Gdy Baśka usadowiła się już na fotelu, wiekowy pojazd sapnął i potoczył się po ulicy. Dziewczyna wpatrywała się w widoczny zza brudnej szyby krajobraz, unikając tym samym roznoszącego się po całym autobusie odoru wydzielanego przez pochrapującego na tylnym siedzeniu bezdomnego, który zapewne zafundował sobie autobusową wycieczkę dokoła Jastrzębia, chroniąc się w ten sposób przed panującym na dworze mrozem.

            Patrząc na nowoczesny budynek hali sportowej pokrytej gdzieniegdzie resztkami śniegu, Baśka czuła, jak w gardle rośnie jej olbrzymich rozmiarów gula. Co ja mam mu powiedzieć? zapytywała samą siebie. Już miała się wycofać, ale nagle ktoś jej w tym przeszkodził.

            - Dzen dobry, Basija! - To rozradowany Dima Filippov kroczył ku niej, wymachując trzymaną w ręku torbą z logo Jastrzębskiego Węgla.

- Cześć – odrzekła Baśka, próbując się uśmiechnąć. Najwyraźniej jakoś jej się to udało, bo nic nie wzbudziło podejrzeń chłopaka.

- Będzie trenować z nami? - zapytał, zerkając na jej walizkę.

- Nie, Dima, to mogłoby się źle skończyć. - Tym razem szczerze się roześmiała. - Przyszłam pożegnać się z Michałem.

- Gdzie ty jedzie?

- Jadę do Wałcza na święta – wyjaśniła, zdając sobie sprawę z tego, jak niedorzecznie to zdanie brzmi w jej ustach.

- Idź do hala, idź – polecił jej Filippov, sam zmierzając w tamtym kierunku. - Bardzo tu zimno, ale niedużo śniega.

- Na pewno jeszcze napada – powiedziała z przekonaniem dziewczyna, chcąc dodać mu otuchy. Po spędzeniu wielu lat w upalnej Grecji, Dima cieszył się na widok białego puchu, który dla Baśki był rodzajem najgorszej anomalii pogodowej.

            Zapach unoszący się na korytarzach hali sprawił, że Baśka odniosła wrażenie, jakby cofnęła się parę lat wstecz i wróciła do szkolnych czasów. Do tego za chwilę miała zobaczyć się z Kubiakiem. Totalne deja vu.

            - Kobieta do przodu – oznajmił wesoło Dima, wskazując jej wejście do szatni.

- Nie, nie, ja zostanę tutaj – odparła Baśka, kręcąc głową. - Jak możesz, to powiedz Michałowi, że czekam, dobrze?

            Filippov wzruszył ramionami, wysyłając tym samym komunikat o treści: rób co chcesz i zniknął w szatni. Dziewczyna nie zdążyła nawet zebrać myśli, a drzwi ponownie się otworzyły i wyszedł z nich Kubiak, naciągając w biegu koszulkę.

            - Baśka... – zdumiał się na jej widok, ale zdziwienie od razu przeszło w radość. - Co ty tutaj robisz?

            Jednak wystarczył jedno spojrzenie na walizkę, której rączka znajdowała się w baśkowej dłoni, by wszystko stało się dla niego jasne. Mina natychmiast mu zrzedła. Istny emocjonalny kalejdoskop.

            - Wyjeżdżasz? - zapytał naiwnie, bo przecież bardzo dobrze wiedział, jaka będzie odpowiedź.

- Tak – odparła krótko Baśka, bojąc się, że głos jej się załamie.

- Na długo? - drążył, nie będąc przekonanym, czy chce znać odpowiedź.

- Jeszcze nie wiem.

- Basia... - szepnął, przez chwilę nie wiedząc, jaki gest wykonać, aż w końcu po prostu położył jej dłoń na ramieniu. - Kłamałaś, prawda? Wczoraj, jak rozmawialiśmy... kłamałaś?

            Dziewczyna skinęła nieznacznie głową i wbiła wzrok w czubki swoich butów.

            - Wiedziałeś? - wychrypiała po chwili.

- Nie, dopiero teraz... - odparł Kubiak. - Nikt przez noc nie podejmuje decyzji o odwiedzinach. Ty uciekasz, prawda?

            Baśka przycisnęła język do podniebienia, by powstrzymać łzy. Pomogło. Podniosła głowę i spojrzała Kubiakowi w oczy.

            - Nie wiem, Michaś – powiedziała. - To wszystko dzieje się trochę za szybko. Ja... ja muszę sobie przemyśleć parę spraw, muszę się zastanowić...

- I co? Odezwiesz się, jak podejmiesz decyzję? - Chłopak był wyraźnie poirytowany, ale nie podniósł głosu.

            Cicha odpowiedź Baśki utonęła wśród głosów siatkarzy Jastrzębskiego Węgla, wychodzących z szatni.

            - Muszę iść na trening – oznajmił Michał. - Zadzwoń do mnie... Zadzwoń, jak zdecydujesz.

            Przez chwilę stał, wpatrując się w Baśkę, jakby oczekując potwierdzenia, że to zrobi, aż w końcu niedoczekawszy się go, przytulił ją mocno, by następnie podążyć na salę ze swoimi kolegami.

Sama nie wiedziała, jakim cudem udało jej się wyjść na dwór. Nogi miała jak z waty, żołądek ściśnięty, a przed oczami ciągle widziała smutną twarz Kubiaka. Co jakiś czas obraz ten przysłaniała jej biała mgła. W tych momentach Baśka miała wrażenie, że zaraz osunie się na pokryty śniegiem chodnik. Upadnie i będzie tak leżeć nieprzytomna, dopóki ktoś jej nie znajdzie. A jeśli nikt jej nie znajdzie, to zamarznie. Gdy się nad tym zastanawiała, to chciała zamarznąć. Wtedy nie musiałaby myśleć, nie czułaby bólu towarzyszącego złamanemu sercu.

            Pomimo braku wiatru, płomień zapalniczki nieustannie gasł, wprawiony w ruch przez drżące baśkowe dłonie. Kiedy w końcu udało jej się odpalić trzymanego między zaciśniętymi wargami papierosa, zdążyła już kilkukrotnie rozpłakać się z bezsilności. Kiedy stałam się tak słaba? pytała samą siebie.

            Dwa czerwone Marlboro później Baśka odzyskała częściową kontrolę nad swoimi kończynami. Bała się jednak, że podczas pieszej wędrówki na dworzec może się nagle rozmyślić, więc nie chcąc ryzykować zamówiła taksówkę. Wsiadając do samochodu rzuciła ostatnie spojrzenie na halę sportową. W sali treningowej świeciło się światło, za oknami co jakiś czas przemykały żółto-niebieskie piłki. Baśka miała nawet wrażenie, że raz dostrzegła czubek Jego głowy.

            Kierowca, który wiózł ją na dworzec próbował nawiązać rozmowę – bezskutecznie. Mówienie do niej było jak mówienie do ściany. Bez sensu. Nawet gdyby chciała odpowiedzieć, nie mogłaby. Głos uwiązł jej w gardle i nie była w stanie wypowiedzieć ani słowa.

            Halę sportową i dworzec autobusowy dzieliło zaledwie pięć minut drogi, zatem mężczyzna nie musiał zbyt długo męczyć się z niekomunikatywną klientką. Baśka też z ulgą powitała znajomy oszklony budynek. Podała taksówkarzowi odliczoną gotówkę i pożegnała się skinieniem głowy. Autobus, który miał zawieźć ją do Wałcza stał już na peronie.

            Bezwiednie przesiadała się z autobusu do autobusu. Za oknami zaczęło się już ściemniać, a ona nie była nawet w połowie drogi. Jednak nie odczuwała rozdrażnienia tą długą podróżą, bo tak naprawdę wcale nie oczekiwała z niecierpliwością jej końca. Właściwie było jej obojętne, czy autobus dotrze do Wałcza, czy też nieoczekiwanie zakończy swoją trasę w jakiejś zupełnie innej miejscowości, setki kilometrów od Wałcza.

            Jej myśli krążyły tylko wokół jednego tematu. Co on teraz robi? zastanawiała się. Z jednej strony chciała, żeby do niej zadzwonił, a z drugiej serce podskakiwało jej do gardła, gdy myślała, że przez materiał dżinsów czuje wibracje telefonu.

            Kiedy w końcu wysiadła na wałczańskim dworcu, dochodziła północ. Baśka nie sądziła, że powrót do rodzinnego miasta wzbudzi w niej pozytywne emocje, ale dziwnie tak nie czuć nic. Kompletny brak towarzyszącego zwykle oczekiwaniu miłego podekscytowania. Pustka. Podobnie było, gdy wspinała się po schodach kamienicy, w której spędziła dzieciństwo. Dopiero gdy zapukała do drzwi, przeszedł ją dziwny dreszcz, ale już nie było odwrotu. Na progu pojawiła się opatulona frotowym szlafrokiem kobieta. Baśka mogła przysiąc, że kiedy wyjeżdżała z Wałcza, jej matka nie miała na głowie ani jednego siwego włosa.

            Przez chwilę obie stały w ciszy, wpatrując się w siebie. Z głębi mieszkania także nie dochodził żaden dźwięk, zapewne wszyscy już spali.

            - Wróciłaś… - wydukała w końcu kobieta.

            Baśka nie potwierdziła.

___________________________

kiedy otworzyłam dziś rano pocztę, przetarłam oczy ze zdumienia. na reemigracjach pojawił się nowy komentarz. byłam bardzo zaskoczona, że Ktoś jeszcze o tym opowiadaniu pamięta, skoro ja prawie o nim zapomniałam. bo prawda jest taka, że gdzieś ostatnio zgubiłam serce do pisania. jednak TAKIEGO komentarza nie mogłam zwyczajnie zignorować. zignorowałam uczelniane obowiązki, odkładając w czasie napisanie tekstu na zajęcia i postanowiłam dokończyć ten rozdział. 

może nie jest długi, może nie jest szczęśliwy, może nie jest fantastycznie napisany, ale wracam. wracam do pisania, wracam też do bloggerowej społeczności i jak najszybciej postaram się przeczytać Wasze opowiadania, obiecuję.

bardzo dziękuję Wam wszystkim, którzy jeszcze pamiętacie o Baśce i Kubiaku, którzy chociaż odrobinę za nimi tęsknicie. a szczególne podziękowania kieruję do Autorki (domyślam się, że to dziewczyna) wspomnianego wyżej komentarza, który sprawił, że odnalazłam w sobie te resztki umiejętności tworzenia historii. żałuję, że nie mogę zwrócić się do tej Osoby personalnie, bo komentarz jest anonimowy, zatem napiszę tutaj - wiedz, że być może ocaliłaś reemigracje od niedopowiedzianego zakończenia.

ściskam mocno Was wszystkich, do napisania,

aśka.